Wat zijn de oorzaken mantelcellymfoom?

Mantelcellymfoom (MCL) is een zeldzame vorm van kanker, bestaande uit ongeveer 6 procent van alle gevallen van lymfoom in de Verenigde Staten (lymfoom en leukemie Society [LLS]). MCL heeft invloed op de B-lymfocyten, een soort witte bloedcellen die infecties bestrijdt. Een genetische mutatie veroorzaakt twee chromosomen te plaatsen wisselen, wat resulteert in ongecontroleerde celgroei. Waardoor de chromosomen van plaats te veranderen, is echter onbekend. Definitie van

MCL
is een zeldzame vorm van non-Hodgkin-lymfoom, of een kanker van het lymfestelsel (Cancerbackup). Het lymfestelsel produceert witte bloedcellen (lymfocyten), de belangrijkste componenten van het immuunsysteem van het lichaam (LLS). De lymfocyten reizen door het lichaam in een vloeistof genaamd lymfe. Uit het lymfesysteem, de lymfocyten in de bloedbaan of weefsels aan buitenlandse instanties, zoals virussen of bacteriën te bestrijden. De lymfeklieren, geclusterd in de oksels, liezen en de hals, produceren drie soorten lymfocyten: B-lymfocyten, T-lymfocyten en natural killer cellen (LLS). De B-en T-lymfocyten herkennen vreemde lichamen en smeer ze in een eiwit, waardoor ze een doelwit voor de killer cellen. MCL bijzonder beïnvloedt de B-lymfocyten (Cancerbackup). B-lymfocyten worden geproduceerd door follikels op het buitenste gebied of cortex, de lymfeklieren (LLS). De nieuw geproduceerde B-cellen bevinden zich in de mantel, gelegen op de buitenste zone van de follikels. T-lymfocyten zijn te vinden in de ruimten tussen de follikels.
Oorzaken

Een chromosomale mutatie in B-lymfocyten genoemd wederzijdse translocatie veroorzaakt 85 procent van alle gevallen MCL (LLS). Hoewel de exacte oorzaak van de genetische mutatie bekend, hebben onderzoekers gelokaliseerd dat in de meeste MCL gevallen chromosomen 11 en 14 posities omgekeerd. Deze translocatie leidt tot de overproductie van een eiwit genaamd cycline D1, die celgroei stimuleert. De B-lymfocyten die de translocatie genen groeien ongecontroleerd uiteindelijk accumuleren in tumoren in de lymfeklieren. De kankercellen kunnen vervolgens worden uitgevoerd door het lymfesysteem door het lichaam. Een klein percentage van MCL gevallen niet over de genetische mutatie. Bovendien, andere mutaties overmatige productie van andere eiwitten die celgroei (cycline D2 en cycline D3) die ook resulteren in MCL (LLS). MCL kan op elke leeftijd voorkomen, maar het vaakst voorkomt bij mensen ouder dan 60 jaar. Het is drie keer vaker voor bij mannen dan bij vrouwen (Cancerbackup).
Symptomen

Het eerste teken van MCL is vergroot, maar pijnloos lymfeklieren in de hals , oksel of lies (Cancerbackup). Verlies van eetlust, vermoeidheid, onverklaarbare nachtzweten, onverklaarbare koorts en gewichtsverlies zijn andere symptomen. MCL zich vanuit de lymfeknopen andere organen zoals de lever, milt en beenmerg. Gastro-intestinale tumoren zijn ook gemeenschappelijk.
Behandeling

Behandeling
bestaat vaak uit een combinatie van meerdere therapieën. Chemotherapie is de standaardbehandeling Het exacte regime bepaald door de fase van de MCL en de leeftijd en de algemene gezondheid van de patiënt (Cancerbackup). Radiotherapie wordt ook gebruikt, samen met beenmerg-of stamceltransplantatie. Stamceltherapie kan worden gecombineerd met hoge doses chemotherapie, maar deze strategie wordt meestal gereserveerd voor jongere patiënten (jonger dan 50 jaar) wegens ernstige bijwerkingen. Steroïden kunnen worden toegediend aan bijwerkingen van chemotherapie te controleren. Gerichte therapie, zoals monoklonale antilichamen en andere experimentele middelen worden onderzocht. Deze therapieën herkennen eiwitten die specifiek zijn voor de kankercellen en het stimuleren van het lichaam de natuurlijke immuunsysteem om de tumoren te bestrijden (Cancerbackup).
Prognose

Chemotherapie
is vaak effectief en de meeste patiënten zal in eerste instantie reageren (LLS). Echter, recidief en ziekteprogressie vaak voorkomen, en de kankercellen ontwikkelen vaak resistentie tegen de chemotherapeutische agentia. De gemiddelde lengte van de progressie-vrije overleving, of de tijd dat een patiënt leeft zonder de kanker verergeren, is 20 maanden, en de gemiddelde duur van de overleving is vier jaar na de eerste diagnose.