Structuur van Hepatitis C

Hepatitis C-virus (HCV) is een hepacivirus van de familie Flaviviridae, volgens de Viral Hepatitis Prevention Board (VHPB). Het is een RNA-virus met een envelop. Eiwitten op het oppervlak helpt een HCV virusdeeltje (zogenaamde virion) te binden en infecteren gastheercellen, eenmaal in een gastheercel gebracht, repliceert (creëert meer kopieën van zichzelf). Externe Structuur

De buitenste laag van HCV is de envelop, samengesteld uit lipiden (vetten). Deze laag van het virus afkomstig is van gastheercellen volgens Microbiology and Immunology Online. Ingebed in de envelop twee glycoproteïnen, gelabeld E1 en E2, volgens de VHPB. Een HCV virion ligt tussen 30 en 60 nanometer breed.
Interne structuur

Bevat binnen de omhulling is het nucleocapside dat bestaat uit het kerneiwit p21 genoemd, volgens de VHPB. De nucleocapsid bevat het virus "genetisch materiaal, dat is een enkele streng van RNA (ribonucleïnezuur).
Besmetting

HCV
infecteert cellen van de lever, genoemd hepatocyten. De glycoproteïnen op het oppervlak, E1 en E2, gevoel en binden aan receptoren op de gastheercellen, en het virion wordt geabsorbeerd in de gastheercel volgens de VHPB. Het kerneiwit wordt gesplitst, en het virus RNA vrij in het cytoplasma van de gastheercel volgens de VHPB.
Replicatie

Interactie van viraal RNA en enzymen als
alsmede gastheercel enzymen van de gastheercel ribosoom veroorzaakt productie van nieuwe virale eiwitten volgens de VHPB. De nieuwe virale componenten (eiwitten en RNA) zijn omgepakt in nieuwe enveloppen afgeleid van de gastheercel om nieuwe virions te vormen.
Effecten

Na het virus repliceert, is vrijgelaten uit de gastheercel. Deze nieuwe virionen gaan om andere cellen, de voortzetting van infectie, volgens de VHPB infecteren. Infectie met HCV leidt tot acute en algemeen, chronische infecties. De antivirale middelen interferon en ribavirine worden vaak gebruikt voor de bestrijding van chronische HCV-infectie, volgens de Centers for Disease Control en Prevention (CDC).