De geschiedenis van Verbrandingsovens

Een verbrandingsoven is een vorm van waste-to-energy beschikking voor trash. De eerste verbrandingsovens in de Verenigde Staten werden gebouwd in de jaren 1880 en 1890. In New York, de eerste twee verbrandingsovens opgewekte stoom in Manhattan. Door de jaren 1960 waren er 17.000 kleine verbrandingsinstallaties en 22 grote bedrijven alleen in New York. Voordelen

Reeds in de jaren 1880, planners in New York voor het eerst hoorde van afvalverbranding-naar-energie uit de degenen die al in Europa bestond. De allure van het verminderen van afval, terwijl het genereren van energie veroorzaakt veel om verbrandingsovens te bevorderen. Door de jaren 1960 in New York, verbranding brandde een derde van afval van de stad.
Controverse

Tijdens de jaren 1970, verslagen bleek dat de brandende prullenbak bijgedragen tot veel gezondheidsproblemen en dreigde de openbare veiligheid. Toch, met de crisis van stortplaatsen opvullen, verbrandingsovens in stand bleef.
Vervuiling

Burning trash
heeft veel milieu-en gezondheids-nadelen. Wanneer organisch materiaal met chloor wordt verbrand, kunnen dioxines vormen. Dioxines zijn stoffen die zijn gekoppeld aan kanker en geboorteafwijkingen. Zware rook en roet, samen met geuren komen ook vaak rond verbrandingsovens. Ook volgens GothamGazette.com, verbrandingsovens kan verontreinigingen zoals kwik, lood en stikstofoxiden
Emission Control

produceren. Vanaf 2010, strenge emissie controle, regelgeving, en nauwkeurige observatie van de Environmental Protection Agency hebben wederom verbranding levensvatbaar. De hoge temperaturen van de verbrandingsovens zijn ideaal voor ziekteverwekkers en biomedisch afval vernietigen. In 2006, volgens de EPA, naar schatting 13 procent van vast stedelijk afval werd behandeld door waste-to-energy verbrandingsovens.