De geschiedenis van Multiple Myeloma

Multipel myeloom verwijst naar kanker van de plasmacellen, de witte bloedcellen in het beenmerg. De ziekte wordt gekenmerkt door de abnormale groei van plasmacellen die kunnen leiden tot erosie van het bot, immuunsysteem tekortkomingen en nierproblemen. De ziekte bestaat al duizenden jaren, maar de medische gemeenschap is begonnen om het alleen te begrijpen in de afgelopen eeuwen. In die tijd, heeft niemand in staat geweest om een ​​remedie te ontwikkelen, maar nieuwe behandelingen hebben voortdurend verlengd de levensduur van de gediagnosticeerde patiënten, met inbegrip van een aantal doorbraken in de afgelopen decennia. Eerste Cases

Multiple myeloma
is waarschijnlijk al sinds de oudheid, zoals sommige American Indian skeletten hebben aangetoond tekenen van de aanwezigheid van de ziekte. De eerste gedocumenteerde gevallen echter, deed zich voor in het midden van de 19e eeuw in Londen. In 1844, 39-jarige Sarah Newbury bezweken na vier jaar van ernstige rugpijn en talloze botbreuken. Een autopsie onthulde porties haar borstbeen was vervangen door een rode stof. Deze zelfde stof werd een paar jaar later vond tijdens de autopsie van handelaar Thomas Alexander McBean.
Discovery

Een Russische dokter, Von Rustizky, voor het eerst gebruikt de term multiple myeloom om de ziekte te beschrijven in 1873, beschrijft acht beenmerg tumoren vond hij tijdens een autopsie. De ziekte nog vaak zijn naam draagt ​​in Rusland. De ziekte werd ook bekend als de ziekte van Kahler, na een van de bekendste vroege gevallen in juli 1879. Dr. Otto Kahler onderzocht en behandeld een 46-jarige arts met de ziekte. Bij overlijden van de arts in 1887, de autopsie bleek diezelfde grote rode ronde cel massa in zijn ribben en wervels. Kahler kon ook de abnormale urine eiwitten in de arts die in McBean verscheidene jaren eerder ontdekt passen. Het concept van bloedplasma werd ontdekt rond deze tijd ook, en het geval van Kahler gegenereerd interesse in de ziekte.
Vroege Behandelingen

Artsen
behandeld Newbury en McBean met de ruwe methoden van een rabarber pil en bloedzuigers, respectievelijk, maar behandelingsmogelijkheden snel verbeterd. In 1947, artsen gebruikt urethaan, dat was de standaard behandeling totdat onderzoek vond het hielp niet meer dan een placebo. Een behandeling van melfalan plus prednison werd de standaard regime voor enkele decennia, iets breiden leven van patiënten. Onderzoeken ontwikkelde een aantal geneesmiddelen, met inbegrip van thalidomide, bortezomib en lenalidomide, om de ziekte te behandelen. Stamceltransplantatie, eerst bedacht in 1957, is ook naar voren gekomen als een behandeling.
Diagnose

In 1975, de financiering van het National Cancer Institute geholpen bij de ontwikkeling van de Durie- Salmon Staging System, dat de heersende methode voor de diagnose van multiple myeloma was. Dit systeem verdeelden de ziekte in drie fasen op basis van een aantal factoren, waaronder calcium, een skeletoverzicht, eiwitniveaus en hemoglobine. De International Myeloma Working Group in 2005 publiceerde een meer vereenvoudigde International Staging System, dat het podium baseert op eenvoudige microglobuline en albumine metingen. Dit is sindsdien uitgegroeid tot de belangrijkste diagnose-methode.
Zoektocht naar een remedie

tweelingzussen Kathy Giusti, die werd gediagnosticeerd met multiple myeloom, en Karen Andrews richtte het Multiple Myeloma Research Foundation in 1998 aan onderzoek en behandeling van de ziekte te financieren. In de komende tien jaar, de stichting gesteld over $ 110.000.000 fonds 100 laboratoria over de hele wereld te helpen. Terwijl een remedie blijft ongrijpbaar, hebben diverse ontwikkelingen voorgedaan in die tijd, met inbegrip van nieuwe behandelingen die het leven van patiënten en tal van klinische studies uit te breiden.