De geschiedenis van Dilantin

Dilantin is een geneesmiddel dat gebruikt wordt voor het verminderen of elimineren van aanvallen in verband met epilepsie. Het werd uitgevonden in 1908. Ontdekking

Chemist Heinrich Blitz uitgevonden Dilantin, ook wel bekend als fenytoïne natrium, 1908. Zijn oorspronkelijke bedoeling was om een ​​chemische stof die convulsies kunnen voorkomen tijdens elektroshockbehandeling creëren. Andere geneesmiddelen, zoals fenobarbital, konden convulsies voorkomen, maar ze waren ook sterke pijnstillers. Blitz verkocht de formule om farmaceutisch bedrijf Parke-Davis al snel na het ontdekken van het. Parke-Davis, nu een dochteronderneming van Pfizer, heeft geen directe klinische toepassing voor te vinden.
Behandelen Epilepsie

Een groep wetenschappers ontdekten het vermogen Dilantin niet beheersbaar aanvallen in 1938. Het was opmerkelijk op het moment, omdat, in tegenstelling tot andere medicijnen die artsen gebruikt om epileptische aanvallen te behandelen, Dilantin niet verdoven patiënten. Het werd later goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration in 1953 voor de behandeling van epileptische aanvallen.
Dilantin Doseren

Patiënten
nemen Dilantin in capsule-of kauwtablet vorm en soms een vloeistof .. Het is een merknaam Pfizer.
Bijwerkingen
p Het is mogelijk Dilantin anemie veroorzaakt doordat foliumzuur in het lichaam. Het kan ook leiden tot aangeboren afwijkingen bij baby's van vrouwen die het nemen van de drug op termijn uitgevoerd. In 2008 heeft de Amerikaanse Food and Drug Administration een onderzoek gestart naar de vraag of Dilantin veroorzaakt Paars Glove Syndroom, een huidziekte die zwelling, verkleuring en pijn in de armen en benen veroorzaakt. In ernstige gevallen kan het forceren amputatie van de aangetaste ledematen.
Zoals Antidepressivum

In 1966, een zakenman genaamd Jack Dreyfus overgehaald zijn arts om hem te experimenteren met Dilantin zo laten een behandeling voor depressie. Dilantin behandelt de abnormale elektrische activiteit in de hersenen die epileptische aanval veroorzaakt. Dreyfus geloofde dat zijn depressie ook een vorm van elektrische hersenactiviteit die kunnen worden behandeld met het geneesmiddel kan zijn. Hij beweert dat zijn behandeling werkte. Hij begon de charitatieve Dreyfus Stichting aan te dringen op goedkeuring Dilantin voor de behandeling van depressie, maar Parke-Davis was terughoudend om te investeren in de klinische studies zou vereisen. Deze terughoudendheid was deels te wijten aan het feit het octrooi voor Dilantin zou aflopen.