Volgens Wilson, werd de term sociobiology gebruikt door John Paul Scott in 1946. In 1950 stelde Scott sociobiology als een term voor de "interdisciplinaire wetenschap die ligt tussen het gebied van de biologie (met name ecologie en fysiologie) en psychologie en sociologie". Tussen 1950 en 1970 verscheen de term sociobiology in een aantal tijdschriftartikelen, maar de termen biosociology en dierlijke sociologie werden ook gebruikt. In 1971 getiteld Wilson het laatste hoofdstuk in het Insect Societies "The Prospect voor een Verenigde Sociobiology." De studie van sociaal gedrag is lange tijd gedomineerd door degenen die overwegen de uitleg van dat gedrag te liggen in de individuele ervaring en bijzondere milieuomstandigheden. Als je kijkt naar leerboeken in de sociologie en de sociale psychologie, vindt u enkele discussies over mogelijke biologische en erfelijke factoren met betrekking tot sociaal gedrag vinden. In de meeste vermeldingen van mogelijke erfelijke factoren, de reacties variëren van verwaarlozing tot regelrechte spot. Het kan ook worden opgemerkt dat de meeste sociaal-psychologen, sociologen en cultureel antropologen hebben een zeer beperkte kennis van niet menselijk sociaal gedrag. We hopen dat deze situatie wordt veranderd, althans in sommige programma's. Hoewel het niet het hele verhaal, een deel van de negatieve houding van de sociaal-psychologen en sociologen in de richting van biologische en erfelijke factoren in het gedrag komt voort uit een al lang bestaande vermoeden of angst voor erfelijke elite.Most voorstanders van sociobiology komen uit een traditie verschilt van dat van de sociologen, psychologen, maatschappelijk en cultureel antropologen. Achtergronden Sociobiologen 'zijn over het algemeen in de studie van niet-menselijk gedrag. Zo kunnen zij zich concentreren op het gedrag als ze bestaan voelen, zonder externe criteria voor welk gedrag gewenst kan zijn van een aantal filosofische position.To een idee krijgen van hoe sommige Sociobiologists een probleem zou kunnen benaderen, laten we eens kijken naar de relatie van de menselijke volwassenen aan zuigelingen. Nadruk zou op die aspecten van volwassen reacties op zuigelingen die gemeenschappelijk zijn voor de menselijke groepen worden geplaatst. Een dergelijke gemeenschappelijke element dat baby aantrekkelijk zijn voor volwassenen van beide geslachten. Deze eigenschap wordt gedeeld door de meeste andere ontwikkelde primaten. Er zijn een aantal lokale en situationele variaties in uitingen van deze menselijke aantrekking (zoals er in aap troepen van dezelfde soort), toch de basis-relatie blijft. Hier is dus een cruciaal element in vele vormen van sociale organisatie. Als dit element wordt beschouwd, alleen vanuit het oogpunt van het milieu en de cultuur, kan je een soort van antwoord te krijgen. Indien, zoals de Sociobiologists stel, je zowel erfelijke factoren en cultuur en omgeving te bekijken, kunt u een aangepast of zelfs verschillend antwoord op basis van overeenkomsten en verschillen in de relatie van volwassenen om kinderen te krijgen.
