Dit interview is een fragment uit Kevin Gianni s Rawkathon, die kan worden gevonden op http://www.Rawkathon.com. In dit fragment, Gelukkig Oasis deelt haar levensverhaal en legt uit hoe ze kreeg de naam Gelukkig Hemelse Oasis.Rawkathon met Happy Oasis. Gelukkig Oasis is een raw food inspiratie, een auteur en de Chief Visionary Officer van de Raw Spirit Festival.Kevin: Nou, Gelukkig wil ik u van harte welkom op dit programma. Ik ben opgewonden om je here.Happy heb: Ik ben zo blij om hier te zijn. Bedankt! [Gelach] Kevin: Laten we beginnen met het vertellen van mensen een beetje over gewoon wie je bent. Zeg me wie je bent, zodat we een idee van wat je hele verhaal is.Happy krijgen: Nou, mijn naam is Gelukkig Heavenly Oasis. Ik ben de Chief Visionary Officer van het Raw Spirit Festival. Dat begon vele, vele jaren geleden. Toen ik woonde met tribal mensen in derde wereld landen en als deze tribale families die hadden vastgesteld mij hadden verschillende uitdagingen met de samenlevingen waarin zij leefden onder, heb ik besloten dat ik zou graag willen weten wie mijn echte stam. Omdat deze stammen werden het slachtoffer van genocide. Dus besloot ik om terug te gaan naar Amerika en start de Raw Spirit Festival. Ik dacht dat die mensen die niet zouden zijn slachtoffers van de oorlog zou zijn? Wie zou niet het slachtoffer van de Coca Cola en Marlboro campagnes, die weten wat televisie is over de voor-en nadelen zijn? Ik dacht dat die zou de mensen die zeer schoon van binnen zou zijn, zodat zij helderheid van de geest zou moeten zijn. Dat is een manier waarop de Raw Spirit Festival wassprouted.Kevin: Gelukkig Heavenly Oasis, je hebt om me te vertellen waar dat vandaan kwam. Ik bedoel was het een bepaalde naam. Ik wil het weten. [Lacht] Gelukkig: er Well s twee delen van de naam. Het tweede deel van de naam is wel grappig. Ongeveer 15 jaar geleden, was ik in het stadje Prescott, Arizona en ik besloot om mijn naam veranderd. Ik ging naar binnen en de rechter zei tegen mij, Gelukkig Oasis? Het was gewoon de rechter, zijn schrijver, en ikzelf in dit kleine witte kamer. Hij zei: Gelukkig Oasis? Bent u een soort van hippie kind aan de drugs? Ik was verrast. Ik zei: Nee, edelachtbare, ik niet eens alcohol drinkt. Heeft u? En hij bloosde en hij soort mompelde en zei: Oeps. En dus toen keerde hij de papieren bij me op na het commentaar en hij zei, ik zal niet je naam te veranderen. Je moet een tweede naam. Ik zei, Edelachtbare, Cher doesn t hebben zelfs een achternaam. Hij zei: Dit is geen Hollywood, Californië Dit is Prescott, Arizona en ik toevallig de voorzitter en ik zeggen dat je een tweede naam nodig. Dus gaf hij thepaperwork terug naar mij, maar ik wist niet nemen. Ik stond daar ademen, op zoek naar wat hulp. Ik keek op en langs de witte muur was er een kleine doos en door die doos aan de bovenkant van de muur is de blauwe hemel van Arizona. En zien dat ik zei, Hemelse edelachtbare. Heavenly is mijn tweede naam. Hij soort moppert en dan vulde hij de paperassen in en dat is mijn juridische name.Then Ik ging direct naar de DMV, het Department of Motor Vehicles, met mijn nieuwe naam voor een nieuw rijbewijs te krijgen en ik gaf mijn nieuwe handtekening, dat was een smiley en een tumult uitbrak omdat zij zeiden: Wij kunnen t hebben een smiley als een wettelijke handtekening. Maar dan de andere helft van het beheer gezegd, ja we kunnen hebben. Zodat ze contact andere staten. Ze contact Washington. Deze smiley gezicht werd uren van wachten op het eindresultaat en ze besloten dat we waren de enige staat, Arizona, en ik ben de enige Amerikaan, die een smiley heeft als mijn juridische handtekening. Geen cirkel, maar een smiley.So de naam Gelukkig Oasis werd gestart in een klein beetje minder bevoorrechte arena en dat was ik een tiener was en ik was in Bangladesh en ik had reist door Azië voor enige tijd, door mijzelf en ik was zelf gefinancierd. Ik was bijna 19 of iets dergelijks, en ik was net aangekomen in Bangladesh en het was in de hoogte van de moesson seizoen en er waren tientallen Bengalen, moslimmannen, in de bus met mij. Ik was de enige buitenlander en de enige blonde vrouw, natuurlijk. En vanwege dat ik besloot om zeker te dragen een Burkha, of een hoofdbedekking, over mijn hoofd in een traditionele islamitische mode. Zoals we overgegaan naar het platteland was het pijpenstelen regent en blijkbaar het voor een zeer lange tijd was geweest en een dam brak. Het gemorst water over onze weg, zodat de bus stopte en waar we een eiland werd standaard. Dus duizenden dorpelingen, tenminste honderden, maar mogelijk duizenden, ik kon niet helemaal zie het einde van dit eiland, verzamelden op dit lage overblijfsel van een eiland vol met plassen in de stromende regen. En door de zilveren regen kon ik zien dat deze mensen komen en ik kon ook zien dat op de grond waren er mensen al rusten in de modderpoelen. Toen besefte ik dat de mensen die rustten in de modderpoelen waren eigenlijk dood. Dus ik dacht, wat kan worden gedaan? Dus meteen dacht ik, ik zal geld een aantal van mijn Traveler's Cheques, ik had paar duizend dollars van Traveler's Cheques, terug in de late jaren '80, en vervolgens Ilooked door de regen en ik besefte dat er geen bank. Toen besefte ik dat het echt was niet veel meer dan een gehucht. Het was een zeer klein dorpje en dus dacht ik, zal ik iedereen koopt een maaltijd, zo veel als ik kan met de 200 dollar of zo van geld dat ik had in hun munt, totdat ik besefte dat er geen eten in elk shop.So op dat punt een melaatse kwam op de bus, een zeer magere man, een ouderling, hij was waarschijnlijk de rijpe leeftijd van 35, en hij kwam hinkend op de bus. Hij was uitgehongerd tot de dood, erg mager. Zijn dijbeen was ongeveer zo dik als mijn pols. En hij strompelde naar de achterkant van de bus waren was ik en bereikte hij op weg om mijn haar te raken, had ik een lang blond haar en een streng van die haren had een of andere manier bewoog door de boerka, en dus mijn haar raakte hij en ik besefte dat hij heb niet alle vingers. Er zijn twee soorten lepra, een van de neus en een van de vingers, en hij soort vingers had. Toen draaide hij zich om, maar voordat hij dat deed hij keek in mijn ogen en ik heb nog nooit zoiets gezien. Hij had al ... zijn ziel had gepasseerd. De blik op de ogen was als de dood of het eeuwige leven, maar je zou zeggen. Wel draaide hij zich om en hij strompelde uit de bus en hij in de plas vastgelegd en hij stierf, vlak naast de bus. Dus kort daarna werd ik steeds het gevoel dat het Rode Kruis niet gaat komen, het is te bewolkt, kon niemand het land, Amnesty International ... Ik heb altijd al een activist, sinds ik een kind was. Ze zijn waarschijnlijk niet van plan om daar te zijn, en dus ik vroeg me af wat ik moet doen. Ik was zo verdrietig dat ik boos voelde. Heb je ooit het gevoel als gestold verdriet gelijk woede? Ik was net als rokend wanneer deze andere man begon te lopen naar me, van bij de bus, hij was ook erg mager, was hij natuurlijk een ouderling had, werd hij ook honger. Maar hij had een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was ook gekleed in een dodi, dat is een beetje lendendoek of een beetje vod, voor kleding, en de stromende regen, en hij is stralend met dit grote glimlach. Ik dacht, dit is zo ongepast. Dus ik zei tegen hem: Hoe kan je lachen in deze omstandigheid? Ik zei het in het Engels, vergeten waar ik was. En hij zei weer in Queens, Bengaals Engels, mevrouw, was de eerste keer dat iemand ooit noemde me mevrouw, want ik was vrij jong, zei hij, Smiling wordt alles moeten geven. Ga mee. Dus ging ik met hem en hij heeft me geleerd hoe om te zingen voor mensen. Dus zongen we al deze mensen, veel van hen kinderen en tieners, zoals ze stierven. Dus op een plek waar geld kon t geen goed doen omdat ze wist t nog, er was geen t geen eten te gaan kopen, zelfs als we hadden enkele, in plaats van deze kinderen gaan in het volgende leven, overstijgt dit leven met een grimas op hun onder ogen zien en met veel angst, veel van hen hadden een kleine glimlach op hun gezicht toen ze stierven. We kalmeerde ze met zingen en met lachende en soort strelen hun voorhoofd, raken hun knie, dat soort dingen, die een beetje een taboe in Bangladesh was, maar we gingen verder en deed het toch in de stromende regen. Het leek echt een verschil, een groot verschil maken. En dus in het midden van deze dacht ik elke keer in een tijdje viel het me op wat er gebeurde en ik dacht, ik weet het niet of ik ga de situatie te overleven. Ik had geen idee hoe lang ik was van plan om daar te zijn. Dus maakte ik deze gelofte dat als ik kan deze gevaarlijke situatie te overleven, en er werden nog verergerd gevaren, want ik was een jonge, blonde vrouw alleen in deze provincie, zal ik zijn als deze man. Ik zou graag worden als deze man, die mijn onmiddellijke held geworden. Hij zong liedjes tot Allah en ik zong zomerkamp liedjes ... Kevin: [Lacht] Gelukkig: ... omdat ik net een zomerkamp raadgever in Michigan enkele maanden voor dat was geweest. Dus hier zijn we zongen, zij wist niet echt uit wat de woorden waren, het was de toon, de vrolijkheid in onze stem, die elkaar werd matching. We waren eigenlijk zingen heel harmonisch samen. En dus werd hij mijn held en ik besloot dat als ik overleef deze situatie, beloof ik, en ik zou graag een gelukkige oase den world.Kevin zijn: Wow. Dat is een ongelooflijke story.Happy: Het was slechts het begin
.
