Een Familys Journey met een bipolaire DiseaseBipolar is een onderwerp dat weinig mensen begrijpen, eigenlijk die uitspraak past zowat elke ziekte waarbij de hersenen. We hebben de neiging om onze ogen en geesten van iedereen die is niet helemaal zoals ons af te wenden. Degenen van jullie die mij kennen, weten dat ik schrijf behoorlijk onconventioneel beoordelingen. Ik lees om te leren en te begrijpen, het doet er niet een jota of het boek feit of fictie, er is altijd iets te worden afgeleid uit binnen zijn pages.My eerste blootstelling aan deze ziekte was tijdens het werken in een daklozenopvang, bipolaire was geen ongewoon probleem. Dat is niet te construeren dat alle daklozen zijn bipolaire, noch al bipolaire patiënten zijn dakloos. Maar als je kijkt naar sommige van de fall out van symptomen, manisch depressief gedrag, dwang, gevoeligheid voor verslaving, asociaal, en vaak egocentrisch gedrag, is het gemakkelijk om te zien hoe veel patiënten inderdaad belanden op de streets.My vrouw en ik raakte bevriend met een jonge man, in feite voor enkele maanden woonde hij bij ons. Hij had geen reden te zijn dakloos, hij voelde zich hulpeloos in zijn benarde situatie. Hij was slim, welbespraakt, artistieke, en terwijl ik nooit de kans om zijn IQ te leren had, zou ik zeggen dat het was boven normaal. Een jonge man die het meest zouden zien als het hebben van een grote carrière mogelijkheden. Maar dat was op zijn goede dagen. Vele dagen waren niet zo helder. Hij zou verbergen in zijn kamer, menselijk contact zorgvuldig vermeden, koppelt zijn computer van het internet uit angst voor een aanval van een onbekende assailant.OK, jullie hebben alles gegeven een lezing, waarvoor mijn excuses, laten we praten over Mama Im Still In Here . Kate McLaughlin is een gelukkig getrouwde moeder van drie. Een zorgzame echtgenoot Mark, en drie geweldige kinderen, Chloe, Michael, en Monica, dit leek een idyllisch bestaan, de Amerikaanse dream.In achteraf Kate beseft dat veel waarschuwingssignalen werden vóór haar gezet, maar koos ervoor om ze te negeren, de uitbundigheid van jeugd omvat een veel terrein. Uiteindelijk echter, Chloe doet begint te ontrafelen, gedrag dat niet in overeenstemming was met de gelukkig jong meisje opgroeide. Moody luidruchtige tieners zijn de norm, zal elke ouder dat bevestigen! Hormonen en groepsdruk te maken voor een brute combinatie. Maar wat gebeurt er als de problemen weg te gaan niet, in plaats daarvan nemen ze meer verontrustende facetten? Met de hele familie nu te maken krijgt met een steeds opvliegende Chloe, ze het hoofd aan de medische wereld. De prognose is niet goed, Chloe is bipolaire, een eenvoudig woord, maar wel een met een encyclopedische lengte definitie. Erger nog, terwijl de conditie is goed bekend en gedocumenteerd, de behandeling verschilt van patiënt tot patiënt, een effectief geneesmiddel voor de een, is een mislukking voor another.The gezin in wat alleen maar kan omschrijven als de donkere eeuwen, niets lijkt te werken, drug na drug wordt geprobeerd, sommige tonen voordelen op korte termijn, maar op lange termijn verliezen. Ik ben er zeker van dat er momenten waar Kate McLaughlin twijfelde aan de medische broederschap. De resultaten van hun experimenten waren ongeveer zo succesvol als het toepassen van bloedzuigers! Toch Kate volhardde, geven hulp in wat leek een verloren situatie. Na zelfmoordpogingen, een bijna gebroken huwelijk, een of andere manier heeft ze bleef om door te gaan. Chloe blijft om vooruit te komen, maar het is in kleine stappen, weken van verbetering en normaliteit worden weggevaagd in seconden ingedrukt tijd doorgebracht met Chloë tijdens de ergste periodes nam kostbare tijd weg van de rest van de familie, jongste zoon Michael leek de belichaming van de perfecte jonge man, goede cijfers, beleefd, uitgaande en gezellig. Maar niet alles was prima, wederom degenen veelbetekenende tekens gemist was. Terwijl Chloe drugs en alcohol had vermeden, Michael omhelsde hen, Chloe beperkt haar geweld vooral naar zichzelf, Michael was meer extravert. In een episode kwam hij gevaarlijk dicht bij de dood in de handen van een gewapende politie-eenheid. Hij had geluk dat het een Taser en niet een pistool dat wat vroeger te onderwerpen zijn mes zwaaiende behavior.With twee kinderen die lijden aan bipolaire, Kate en Mark McLaughlin kan alleen maar afwachten en kijken om te zien of hun derde kind Monica zal volgen in het pad . Er is blijkbaar een kans 75 dat jonge Monica zal volgen in deze platgetreden pad. Zoals Mama Im Still In Here wijst op de vroege tekenen van deze ziekte zijn gemakkelijk te missen, en te ontslaan, tegen de tijd dat je je realiseert dat er een probleem is het is al epische proporties. Kate McLaughlins ervaringen zijn geweest dat de waterscheiding optreedt wanneer het kind 15 of 16, ik weet niet of dat is de norm.Mommy Im Still In Hier is een belangrijk boek, is het gemakkelijk om het onderwerp van de geestelijke gezondheid onder het tapijt vegen . Het is eigenlijk als acute en invaliderende als een lichamelijk probleem, toch is het vaak ignored.I zou nalatig in niet verklaren van de titel van het boek, de titel zegt het allemaal. Bipolaire is geen constante. Het is niet zoals de Trade Winds dat de vroege ontdekkingsreizigers om de wereld te ontdekken nam, het is in plaats daarvan is de shifty wind die zeilers haten. Ze weten nooit waar de volgende trekje zal komen uit, of als dat volgend licht trekje zal veranderen in een orkaan. De titel voor dit geweldige boek komt uit een opmerking van Chloe, terwijl in het ziekenhuis na een zeer slechte episode Mama Im nog in hier is ze smeekt. Deze jonge dame houdt van haar familie, begrijpt de problemen ze geconfronteerd, maar kan geen oplossing vinden! U kunt uw exemplaar van deze goed geschreven te krijgen, en inzichtelijke boek van Amazon. Kate heeft ook een website die je zou willen bezoeken. (Oorspronkelijk gepubliceerd op Blogger News Network en afgedrukt met toestemming van de auteur, Simon Barrett).
