Bijwerkingen van Playing War Games

Sinds onheuglijke tijden, is er altijd een tweedeling tussen het ideaalbeeld van de oorlog, en de werkelijke manier waarop het wordt gevoerd. Jongens spelen war games op een zomerse dag, met houten zwaarden of plastic geweren, zou dus vrij om te richten en schieten elkaar en stel noch bloed noch carnage, maar eerder een schone en leuke test van verstand. Veranderingen in Hoe War Games worden gespeeld

Echter, naarmate de tijd verstreek en de technologie vorderde, een nieuwe vorm van fantasy oorlogsvoering ontstond door de video game. Aanvankelijk, in de jaren 1980 en vroege jaren 1990, een oorlog spel was niets meer dan een side-scrolling avontuur, met onbeperkte munitie en cartoon-achtige effecten. Oorlog games werden steeds dus los van de werkelijkheid op vele manieren, en de effecten daarvan op de hoofden van kinderen en jonge volwassenen waren waarschijnlijk ongeveer hetzelfde als het spelen war games altijd was. Maar met de komst van de 32-bit graphics en drie-dimensionale first-person shooters, de speler kon voor het eerst het gevoel dat ze lopen door een open veld, of in een deur met vijandelijke soldaten wachten binnen. Sindsdien zijn de graphics en de diepte van het spel nu op bijna foto-realistische en levensechte proporties, waardoor we dichter bij de dag wanneer een matrix-achtige virtual reality ervaring mogelijk is.
Effecten van Modern War Games

Het probleem met dit alles is dat als onderzoekers zoals Lt Col Dave Grossman hebben opgemerkt, langdurige blootstelling aan levensechte videogame geweld kan beginnen af ​​te breken de psychologische controles die anders mensen bedwingen van geweld. Wat dit betekent is dat mensen die gewelddadige oorlog games te spelen zijn geconditioneerd om beter in staat zijn van het plegen van daden van geweld tegen anderen. Dit betekent niet, zoals velen hebben bezorgd, dat het spelen war games maakt mensen meer kans om geweld te plegen, maar dat zij de belemmeringen voor het hebben verminderd.
Waarom dit gebeurt

Mensen>, te wijten aan een mix van sociale opvoeding en evolutionaire groep overlevingsinstinct, hebben een natuurlijke afkeer van het doden van andere mensen. Sterker zelfs dieren vertonen dit gedrag, vaak kwetsen of verwonden concurrenten van dezelfde soort om dominantie te tonen, maar bijna nooit ze te doden. Een voorbeeld hiervan in relatie tot oorlogvoering is de inmiddels beroemde World War II studie die vond dat slechts een klein percentage van de militairen daadwerkelijk ontslagen hun wapen met de uitdrukkelijke bedoeling om te doden. Daarom, zelfs in tijden van groot persoonlijk gevaar, heel weinig mensen zijn in staat van opzettelijke moord. In reactie op dit feit, militaire functionarissen ingesteld veranderingen in hun opleiding regime, waarin schieten op levensechte menselijke doelwitten en verfijnde war-game scenario's om af te breken mensen in hun natuurlijke afkeer van moord.
Gevolgen op lange termijn

Zorgwekkend, Lt Grossman en andere onderzoekers hebben ontdekt dat het spelen war games heeft ook dit effect. Als de persoon went aan levensechte scenario's en herhaaldelijk doden van denkbeeldige doelen, vergroot hij zijn vermogen om dat te doen in het echte leven. Dit kan verder worden versterkt door deelname aan buitenspelen zoals paintball of "air-soft", die vaak na te bootsen echte militaire training scenario.
Afsluitende Gedachten

Gelukkig zijn de meeste mensen behouden hun vermogen om controle over hun gedrag uit te oefenen op een manier die hun gewelddadige virtuele leven voorkomt vermenging met hun normale niet-gewelddadige rol in de samenleving. Het probleem komt wanneer gevoelens van woede, vervreemding en depressie combineren met de conditionering die door dergelijke spellen. Zoals de recente schietpartijen op scholen te illustreren, kan die combinatie dodelijk zijn.