As Diagnose voor de ziekte van Parkinson

De ziekte van Parkinson is een progressieve neurologische ziekte die vooral van invloed op individuen in het latere leven. De American Psychiatric Association karakteriseert deze aandoening als een 'As III "stoornis, een fysieke medische aandoening die tot mentale toestand van een patiënt relevant is. Diagnose van Parkinson is gebaseerd op de observatie van de belangrijkste symptomen. Hoe een diagnose wordt gesteld

Er is geen definitieve test voor de ziekte van Parkinson. Daarom is de diagnose gebaseerd op anamnese en neurologisch onderzoek. Het gaat om de waarneming van een of meer van de vier kardinale symptomen van de ziekte:. Tremor, rigiditeit, bradykinesie en een gestoorde gang
rusttremor

Veel patiënten met de ziekte van Parkinson vertonen een rusttremor. Deze variëteit van tremor treedt op wanneer de spieren van een persoon zijn ontspannen en in rust. Het moet niet worden verward met een gemeenschappelijke essentiële tremor, of actieve tremor, die optreedt wanneer een persoon verhuist.
Rigidity

stijfheid van de ledematen en de romp
is een andere veel voorkomende symptoom van de ziekte van Parkinson. Vaak manifesteert dit als "tandrad stijfheid," wanneer een spier onder spanning geeft manier om de druk op kleine schokken. In mildere gevallen is er een stijfheid van de getroffen gebieden.
Bradykinesie

Traagheid
van beweging, genaamd bradykinesia, is zeer vaak voor bij patiënten van Parkinson. Dit kan krijgen steeds erger in de tijd. In sommige gevallen spieren kunnen bevriezen in het midden van een beweging.
Loopstoornis

Een andere kardinaal symptoom is loopstoornis. Dit kan in de vorm van houdingsinstabiliteit nemen - een trillen tijdens het staan ​​- of het verlies van evenwicht en verminderde coördinatie. Vaak kun je een persoon getroffen door de ziekte van Parkinson lopen met een stoep of shuffle te observeren.