Vermoeidheidsfalen is een type structureel falen dat optreedt als gevolg van herhaalde of cyclische belasting. Het is een geleidelijk proces dat zich in de loop van de tijd voordoet, omdat het materiaal verzwakt wordt door de herhaalde spanningen. Vermoeidheidsproblemen kunnen optreden in een verscheidenheid aan materialen, waaronder metalen, kunststoffen en composieten.

Het proces van vermoeiingsfalen begint met de vorming van een kleine scheur in het materiaal. Deze scheur kan worden veroorzaakt door een aantal factoren, zoals oppervlaktedefecten, insluitsels of spanningsconcentraties. Naarmate het materiaal herhaaldelijk wordt geladen en gelost, wordt de scheur groter. Uiteindelijk bereikt de scheur een kritische omvang en bezwijkt het materiaal.

Uitvallen door vermoeidheid is een ernstig probleem, omdat het zonder enige waarschuwing kan optreden. Een materiaal dat perfect gezond lijkt, kan plotseling bezwijken als het aan herhaalde spanningen wordt blootgesteld. Dit kan leiden tot ongelukken, letsel en materiële schade.

Er zijn een aantal manieren om vermoeidheidsfalen te voorkomen. Eén manier is om de spanning op het materiaal te verminderen. Dit kan worden gedaan door de belasting te verminderen, het oppervlak van het materiaal te vergroten of een materiaal met een hogere vermoeiingssterkte te gebruiken. Een andere manier om vermoeidheidsfalen te voorkomen is het elimineren of verminderen van spanningsconcentraties. Dit kan worden gedaan door afrondingen en afschuiningen te gebruiken, scherpe hoeken te vermijden en vloeiende overgangen tussen verschillende delen van het materiaal te gebruiken.

Vermoeidheidsfalen is een complex fenomeen dat nog steeds niet volledig wordt begrepen. Door echter de basisbeginselen van falen door vermoeiing te begrijpen, kunnen ingenieurs constructies ontwerpen die bestand zijn tegen dit soort falen.