De meest gebruikelijke behandelingsoptie voor de ziekte van Graves omvat anti-schildkliermedicijnen. Deze medicijnen zijn specifiek ontworpen om de effecten van de antilichamen die de schildklier simuleren te blokkeren, waardoor de overproductie van schildklierhormonen kan worden beperkt. Het is echter belangrijk op te merken dat schildkliermedicijnen mogelijk gedurende een langere periode, tot meerdere jaren, moeten worden ingenomen om de aandoening effectief onder controle te houden en herhaling te voorkomen.

Daarnaast zijn er andere behandelingsmodaliteiten beschikbaar voor de ziekte van Graves, zoals radioactieve jodiumtherapie (RAI) en chirurgische interventie. Radioactief jodium omvat de inname of toediening van een kleine hoeveelheid radioactief jodium, dat bij voorkeur wordt opgenomen en vastgehouden door de schildklier, wat leidt tot de vernietiging en vermindering van overactief schildklierweefsel. Deze aanpak maakt in veel gevallen een permanente oplossing van de aandoening mogelijk.

Aan de andere kant omvat chirurgische ingreep, ook bekend als thyreoïdectomie, de verwijdering van de schildklier. Deze procedure wordt doorgaans aanbevolen in gevallen waarin medicatie niet effectief is, er ongewenste bijwerkingen zijn of de patiënt de voorkeur geeft aan een definitieve en permanente oplossing. Na een thyreoïdectomie kunnen patiënten levenslange supplementen met schildklierhormoon nodig hebben om de afwezigheid van de natuurlijke hormoonproductie van de schildklier te compenseren.

De selectie van de meest geschikte behandelingsoptie voor de ziekte van Graves hangt af van verschillende factoren, waaronder de ernst van de aandoening, de voorkeuren van de individuele patiënt en de algehele gezondheidstoestand. Overleg met een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg die gespecialiseerd is in schildklieraandoeningen is essentieel om het juiste behandelplan te bepalen en de voortgang in de loop van de tijd te volgen.