De oude Griekse geneeskunde ontwikkelde zich gedurende vele eeuwen en werd sterk beïnvloed door het wetenschappelijke en filosofische denken van die tijd. Behandelingen voor verwondingen waren gebaseerd op de heersende medische theorieën en praktijken, die vaak empirische kennis combineerden met religieuze overtuigingen en magische rituelen. Hier zijn enkele veelgebruikte methoden om verwondingen in het oude Griekenland te behandelen:

1. Gebruik van kruiden en natuurlijke remedies: Oude Griekse artsen waren goed thuis in de genezende eigenschappen van verschillende planten en kruiden. Ze maakten zalven, kompressen en kruidenbrouwsels om wonden, brandwonden en andere verwondingen te behandelen. Ze gebruikten bijvoorbeeld arnica om zwelling en ontsteking te verminderen, kamille vanwege de antiseptische en ontstekingsremmende eigenschappen, en opium voor pijnverlichting.

2. Verband en wondverzorging: Oude Griekse artsen begrepen hoe belangrijk het is om wonden schoon en beschermd te houden om infectie te voorkomen. Ze gebruikten linnen verband of stroken dierenhuiden om wonden te verbinden en druk uit te oefenen om het bloeden te stoppen. Ze gebruikten ook honing als wondverband om de genezing te bevorderen en infectie te voorkomen.

3. Fractuur en dislocaties instellen: Oude Griekse artsen hadden enige kennis van anatomie en botvorming. Ze ontwikkelden verschillende technieken om fracturen en dislocaties te verminderen, met behulp van spalken en tractieapparaten. Ze gebruikten ook gipsafgietsels gemaakt van gips of linnen gedrenkt in zetmeel of bijenwas om gebroken ledematen te immobiliseren.

4. Chirurgie: Sommige oude Griekse artsen oefenden chirurgie uit, hoewel deze relatief beperkt was vergeleken met de moderne tijd. Ze voerden operaties uit zoals amputaties, abcesdrainage en verwijdering van vreemde voorwerpen uit het lichaam. Chirurgische instrumenten waren rudimentair en vaak gemaakt van brons of ijzer.

5. Aderlating: Aderlaten, of aderlatingen, was een gangbare praktijk in de oude Griekse geneeskunde. Men geloofde dat het verwijderen van ‘slecht’ bloed uit het lichaam verschillende ziekten en verwondingen kon genezen. Artsen gebruikten lancetten om kleine incisies in de aderen te maken, meestal in de arm of nek, en het bloed eruit te laten stromen.

6. Cupping en scarificatie: Bij cuppen werden verwarmde cups op de huid geplaatst om zuigkracht te creëren en onzuiverheden naar buiten te trekken. Scarificatie daarentegen was het proces waarbij kleine snijwonden of krassen op de huid worden gemaakt om 'slechte' lichaamsvochten vrij te maken en genezing te bevorderen.

7. Religieuze en magische rituelen: De oude Griekse geneeskunde was vaak verweven met religieuze overtuigingen en rituelen. Artsen baden soms tot de goden om genezing of voerden bepaalde rituelen uit om kwade geesten af ​​te weren waarvan werd aangenomen dat ze ziekten veroorzaakten. Tempels gewijd aan genezende goden, zoals Asclepius, waren centra voor medische behandeling.

Het is belangrijk op te merken dat de medische praktijken in het oude Griekenland varieerden, afhankelijk van het tijdperk, de locatie en individuele artsen. Hoewel sommige artsen bekend stonden om hun expertise en vaardigheden, was de medische kennis beperkt vergeleken met moderne normen, en waren veel behandelingen gebaseerd op vallen en opstaan.