De diagnose van milttrauma omvat een combinatie van lichamelijk onderzoek, medische geschiedenis, beeldvormende tests en laboratoriumbevindingen. Hier zijn de stappen die doorgaans worden genomen om milttrauma te diagnosticeren:

1. Lichamelijk onderzoek: De zorgverlener voert een grondig lichamelijk onderzoek uit, waarbij aandacht wordt besteed aan de buik en het linker bovenkwadrant. Tekenen van milttrauma kunnen gevoeligheid, blauwe plekken of zwelling in de linker bovenbuik zijn, evenals bewaking (onvrijwillige spiersamentrekking om het gebied te beschermen) of rebound-gevoeligheid (pijn bij plotseling loslaten van de druk).

2. Medische geschiedenis: De zorgverlener vraagt ​​naar de medische geschiedenis van de patiënt, inclusief eventueel recent buiktrauma, zoals een klap in de buik, een val of een auto-ongeluk.

3. Beeldtests: Beeldvormingstests zijn essentieel voor het diagnosticeren van milttrauma en het beoordelen van de omvang ervan. De veelgebruikte beeldvormingstests zijn onder meer:

- Echografie: Echografie maakt gebruik van geluidsgolven om realtime beelden van de buik te produceren. Het kan de aanwezigheid van bloed in de buikholte (hemoperitoneum) detecteren en de grootte en structuur van de milt beoordelen.

- Computed Tomografie (CT)-scan: Een CT-scan maakt gebruik van röntgenfoto's en computerverwerking om dwarsdoorsnedebeelden van de buik te maken. Het biedt meer gedetailleerde informatie over de omvang van de miltbeschadiging, inclusief de aanwezigheid van snijwonden, kneuzingen of hematomen.

- Magnetische resonantiebeeldvorming (MRI): MRI maakt gebruik van magnetische velden en radiogolven om gedetailleerde beelden van de buik te maken. Het kan in bepaalde gevallen aanvullende informatie verschaffen, vooral als er sprake is van vaatletsel.

4. Laboratoriumbevindingen: Bloedonderzoek kan worden uitgevoerd om te controleren op tekenen van bloeding of andere afwijkingen. Lage hemoglobine- of hematocrietwaarden, evenals een verhoogd aantal witte bloedcellen, kunnen duiden op inwendige bloedingen of ontstekingen.

5. Diagnostische laparoscopie: In sommige gevallen kan diagnostische laparoscopie noodzakelijk zijn. Hierbij wordt een kleine camera via een kleine incisie in de buik ingebracht om de milt direct te visualiseren en de omvang van het letsel te beoordelen.

Op basis van de bevindingen uit het lichamelijk onderzoek, de medische geschiedenis, beeldvormingstests en laboratoriumresultaten kan de zorgverlener een milttrauma diagnosticeren en het juiste behandelplan bepalen.