In de begindagen van de anesthesie werd ether voornamelijk toegediend via een open druppelmethode. Hierbij werd ether op een doek, spons of gaasje gedruppeld, dat vervolgens dicht bij het gezicht van de patiënt werd gehouden. Terwijl de ether verdampte, inhaleerde de patiënt deze. Later werd een verscheidenheid aan verschillende inhalatoren ontwikkeld om ether effectiever toe te dienen en het risico op bijwerkingen te verminderen.

Een veelgebruikt inhalatorapparaat was de Clover-inhalator, die bestond uit een metalen kegel met een mondstuk aan het ene uiteinde en een klep aan het andere uiteinde. De ether werd in de inhalator gegoten en de patiënt ademde in en uit door het mondstuk, waarbij hij de etherdamp uit het apparaat inhaleerde. Een ander apparaat, bekend als de Heidbrink-etherverdamper, gebruikte warm water om de ether te verdampen, waardoor een constante en gecontroleerde concentratie etherdamp voor de patiënt werd gegarandeerd.