Tijdens een urineonderzoek wordt het urinemonster doorgaans verzameld in een steriele container en voor analyse naar een laboratorium gestuurd. De laboratoriumtechnicus zal het fysieke uiterlijk van de urine onderzoeken, inclusief de kleur, helderheid en concentratie. Ook zullen ze de urine testen op verschillende chemische stoffen, zoals eiwitten, glucose, ketonen, nitrieten en leukocyten. De aan- of afwezigheid van deze stoffen kan wijzen op mogelijke gezondheidsproblemen.
Als er bijvoorbeeld een abnormale hoeveelheid eiwit in de urine zit, kan dit een teken zijn van nierschade of een ziekte. De aanwezigheid van glucose in de urine kan wijzen op diabetes, en ketonen in de urine kunnen erop wijzen dat het lichaam vet afbreekt voor energie, wat kan gebeuren tijdens uithongering of ongecontroleerde diabetes. Nitrieten en leukocyten in de urine kunnen wijzen op een urineweginfectie.
Naast het testen op chemische stoffen kan urineonderzoek ook microscopisch onderzoek van het urinesediment omvatten. Dit sediment bevat cellen, kristallen en andere deeltjes die verdere aanwijzingen kunnen geven over iemands gezondheid. De aanwezigheid van rode bloedcellen in het urinesediment kan bijvoorbeeld duiden op bloedingen in de urinewegen, terwijl de aanwezigheid van bepaalde kristallen kan wijzen op nierstenen of andere aandoeningen.
De interpretatie van de resultaten van urineonderzoek wordt meestal gedaan door een arts of beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg, die de bevindingen in de context van de algehele gezondheidstoestand van de persoon en andere relevante medische informatie zal beoordelen. Op basis van de resultaten van het urineonderzoek kunnen verdere tests of behandelingen worden aanbevolen om een diagnose te bevestigen of een medische aandoening te behandelen.
Gezondheid en ziekte © https://www.gezond.win