Het diagnosticeren van urineretentie omvat een combinatie van lichamelijk onderzoek, medische geschiedenis en specifieke tests. Hier zijn de stappen die doorgaans worden gevolgd om urineretentie te diagnosticeren:

1. Medische geschiedenis en symptomen :

- De zorgverlener vraagt ​​naar de klachten van de patiënt, zoals moeite met plassen, onvolledige lediging van de blaas of een gevoel van aandrang zonder te kunnen plassen.

- Er wordt informatie verzameld over onderliggende medische aandoeningen, medicijnen of eerdere episoden van urineretentie.

2. Lichamelijk onderzoek:

- De buik en onderrug kunnen worden onderzocht op eventuele pijn, gevoeligheid of uitzetting.

- De zorgverlener kan de blaas voorzichtig palperen om te beoordelen of deze vol is.

3. Blaasscan of echografie :

- Er kan een blaasscan of echografie van de blaas worden uitgevoerd om de hoeveelheid urine te meten die in de blaas wordt vastgehouden. Dit kan helpen bij het bepalen van de ernst van urineretentie.

4. Urineanalyse:

- Er kan een urinemonster worden verzameld en geanalyseerd om te controleren op tekenen van infectie, bloed of andere afwijkingen die kunnen bijdragen aan urineretentie.

5. Proefperiode ongeldig maken:

- Indien mogelijk kan de persoon worden gevraagd te proberen te plassen. De zorgverlener kan de urinestroomsnelheid controleren, wat informatie kan geven over mogelijke obstructies.

6. Beeldvormingsstudies:

- Afhankelijk van de vermoedelijke oorzaak van urineretentie kunnen beeldvormende onderzoeken zoals röntgenfoto's, computertomografie (CT)-scans of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) worden besteld om de urinewegen, prostaatklier of omliggende structuren te beoordelen op afwijkingen of obstakels.

7. Urodynamisch onderzoek:

- Bij urodynamisch onderzoek wordt beoordeeld hoe goed de blaas urine opslaat en afgeeft. Dit omvat het meten van de blaasdruk en -stromen tijdens het vullen en ledigen.

8. Cystoscopie:

- In sommige gevallen kan een flexibele buis met een camera (cystoscoop) via de urethra in de blaas worden ingebracht om de urethra en de blaas visueel te inspecteren op eventuele obstructies of afwijkingen.

Op basis van de bevindingen van deze tests en onderzoeken kan de zorgverlener een diagnose van urineretentie stellen en het juiste behandelplan bepalen.