De insulineafhankelijkheid varieert tussen verschillende weefsels in het lichaam. Hoewel de meeste weefsels afhankelijk zijn van insuline voor de opname van glucose, worden enkele weefsels als insuline-onafhankelijk beschouwd en kunnen ze glucose opnemen zonder de directe werking van insuline. Deze weefsels omvatten:

Hersenen: De hersenen gebruiken voornamelijk glucose voor energie en hebben geen insuline nodig voor de opname van glucose. Het beschikt over gespecialiseerde glucosetransporters, zoals GLUT1, die de gefaciliteerde diffusie van glucose door de bloed-hersenbarrière vergemakkelijken. De glucoseopname door de hersenen wordt gereguleerd door mechanismen waarbij glucosesensoren en hormonale signalen betrokken zijn.

Lever: De lever is betrokken bij de glucosehomeostase en kan glucose onafhankelijk van insuline opnemen. Het brengt GLUT2-transporters tot expressie, die de constitutieve opname van glucose in hepatocyten mogelijk maken. Deze insuline-onafhankelijke glucoseopname is essentieel voor het behoud van normale leverfuncties, zoals de glycogeensynthese en gluconeogenese.

Skeletspieren: Onder bepaalde omstandigheden kan de skeletspier een insuline-onafhankelijke glucoseopname vertonen. Tijdens inspanning of intensieve fysieke activiteit worden glucosetransporters, bekend als GLUT4, getransloceerd naar het spiercelmembraan, waardoor de opname van glucose wordt vergemakkelijkt zonder dat er insuline nodig is. Hierdoor kan de skeletspier voldoen aan de verhoogde energiebehoefte tijdens fysieke inspanning.

Het is belangrijk op te merken dat hoewel deze weefsels niet strikt insuline nodig hebben voor de opname van glucose, insuline wel een rol speelt bij het reguleren van hun glucosemetabolisme. Insuline kan bijvoorbeeld de opname van glucose in de lever en de skeletspieren verbeteren, waardoor de algehele glucosehomeostase in het lichaam wordt geoptimaliseerd.