Runderinsuline, afkomstig uit de pancreas van runderen, werd van oudsher om verschillende redenen gebruikt als de belangrijkste bron van insuline voor de behandeling van diabetes:

Overvloedige beschikbaarheid: Runderen zijn overal verkrijgbaar voor de commerciële veehouderij, waardoor de extractie van insuline uit hun alvleesklier een haalbare en praktische optie is. Het aanbod van runderalvleesklieren was ruimer voldoende om aan de groeiende vraag naar insuline te voldoen vergeleken met andere potentiële bronnen.

Extractiemethoden: Vroege methoden voor insuline-extractie waren efficiënter en goed ingeburgerd voor de pancreas van runderen. Onderzoekers hadden succesvolle technieken ontwikkeld om insuline effectief uit de pancreas van runderen te isoleren en te zuiveren.

Structurele gelijkenis: De structuur van runderinsuline lijkt sterk op de structuur van humane insuline. Beide bestaan ​​uit twee polypeptideketens, A en B, verbonden door disulfidebindingen. Deze gelijkenis maakte het therapeutische gebruik van runderinsuline voor patiënten met diabetes mogelijk zonder substantiële soortspecifieke immuunreacties.

Lagere immuunreacties: Vergeleken met insuline afkomstig uit andere dierlijke bronnen, zoals de alvleesklier van varkens, vertoonde runderinsuline over het algemeen een lager potentieel voor het induceren van immuunreacties bij menselijke ontvangers. Sommige patiënten ondervonden een initiële immuunrespons, maar in veel gevallen zou het immuunsysteem na verloop van tijd tolerant worden.

De afgelopen jaren hebben de ontdekking van synthetische humane insuline in de jaren zeventig en de verbetering van de recombinant-DNA-technologie echter geleid tot de beschikbaarheid van genetisch gemanipuleerde humane insuline. Vanwege het potentieel voor verminderde immuunreacties en een betere naleving van de menselijke fysiologie, kreeg humane insuline bekendheid en dominantie, en verving uiteindelijk runderinsuline als de primaire bron van insulinetherapie voor diabetes.