Langzaam samentrekkende spieren: Afstandslopers zijn sterk afhankelijk van langzaam bewegende spieren, ook wel bekend als type I-spieren. Deze spieren worden gekenmerkt door hun vermogen om gedurende een lange periode kracht te genereren, waardoor ze ideaal zijn voor duuractiviteiten zoals hardlopen. Slow-twitch-spieren zijn ook beter bestand tegen vermoeidheid dan fast-twitch-spieren, waardoor afstandslopers gedurende langere tijd een stabiel tempo kunnen aanhouden.

Snel samentrekkende spieren: Terwijl afstandslopers voornamelijk langzame spieren gebruiken, hebben ze ook enkele snel bewegende spieren, ook wel bekend als type II-spieren. Deze spieren kunnen meer kracht genereren dan langzaam bewegende spieren, maar ze raken sneller vermoeid. Snel bewegende spieren zijn belangrijk voor afstandslopers in bepaalde situaties, zoals tijdens het sprinten of accelereren.

Gemengde vezelspieren: Naast slow-twitch- en fast-twitch-spieren hebben afstandslopers ook enkele gemengde vezelspieren, die een combinatie van zowel slow-twitch- als fast-twitch-vezels bevatten. Deze spieren zijn veelzijdig en kunnen worden gebruikt voor een verscheidenheid aan activiteiten, waaronder hardlopen op afstand.

De verhouding tussen langzaam en snel samentrekkende spieren in het lichaam van een afstandsloper kan variëren, afhankelijk van zijn training en genetica. Sommige hardlopers hebben mogelijk een hoger percentage langzaam samentrekkende spieren, wat hen een voordeel kan opleveren bij duursportevenementen, terwijl anderen een hoger percentage snel samentrekkende spieren hebben, waardoor ze beter geschikt kunnen zijn voor kortere, explosievere evenementen.