Het Angelman-syndroom is vernoemd naar Harry Angelman, een Britse kinderarts die de aandoening voor het eerst beschreef in 1965. Angelman merkte bij verschillende patiënten een cluster van symptomen op, waaronder ontwikkelingsachterstand, spraakproblemen, toevallen en een kenmerkende vrolijke houding. Hij publiceerde zijn bevindingen in een artikel met de titel "Puppet Children:A Report on Three Cases." Na verloop van tijd werd de aandoening bekend als het Angelman-syndroom.