Het skeletstelsel van een kind verschilt op verschillende manieren van dat van een volwassene:

1. Aantal botten: Het skeletstelsel van een kind bestaat uit meer botten dan dat van een volwassene. Dit komt doordat sommige botten in het lichaam van een kind gescheiden zijn en later samensmelten naarmate het kind groeit. De schedel van een pasgeboren baby bestaat bijvoorbeeld uit verschillende individuele botten die geleidelijk samensmelten om de solide schedel van een volwassene te vormen.

2. Vorm van botten: De botten in het lichaam van een kind zijn doorgaans dunner en flexibeler dan die van een volwassene. Dit komt omdat de botten van kinderen nog steeds groeien en zich ontwikkelen, en ze moeten bestand zijn tegen de stress en spanningen van fysieke activiteit. Naarmate kinderen ouder worden, worden hun botten dichter en sterker.

3. Groeischijven: De uiteinden van lange botten bij kinderen zijn bedekt met groeischijven, dit zijn kraakbeengebieden waardoor de botten in lengte kunnen groeien. Naarmate kinderen groeien, sluiten de groeischijven zich geleidelijk en stoppen de botten met groeien.

4. Beenmerg: Het beenmerg bij kinderen is roder en actiever dan dat van volwassenen. Dit komt omdat rood beenmerg verantwoordelijk is voor de productie van rode bloedcellen, die zuurstof door het lichaam transporteren. Naarmate kinderen ouder worden, verandert het rode beenmerg geleidelijk in geel beenmerg, waarin vet wordt opgeslagen.

5. Flexibiliteit: Het skeletstelsel van een kind is flexibeler dan dat van een volwassene. Dit komt omdat de botten van kinderen nog steeds groeien en zich ontwikkelen, en ze moeten vrij kunnen bewegen om het groeiende lichaam van het kind te kunnen huisvesten. Naarmate kinderen ouder worden, worden hun skeletsystemen minder flexibel en stijver.

6. Sterkte: Het skeletstelsel van een kind is zwakker dan dat van een volwassene. Dit komt omdat de botten van kinderen nog in ontwikkeling zijn en niet zo dicht zijn als de botten van volwassenen. Naarmate kinderen ouder worden, worden hun skeletsystemen sterker en beter in staat om de stress en spanningen van fysieke activiteit te weerstaan.