Ascites verwijst naar de abnormale ophoping van vocht in de peritoneale holte, de ruimte in de buik. Dit is hoe ascites doorgaans wordt gediagnosticeerd:

1. Lichamelijk onderzoek:

- De arts kan uw buik lichamelijk onderzoeken om te controleren op tekenen van vochtophoping. Wanneer ze op de buik drukken, kunnen ze een uitstulping of een gevoel van volheid opmerken.

- Ze kunnen ook een percussietest uitvoeren, waarbij ze op de buik tikken om te beoordelen of er vocht is. Als er sprake is van ascites, kan er een dof geluid klinken wanneer u op het met vloeistof gevulde gebied tikt.

2. Beeldvormingsstudies:

- Echografie:een echografie maakt gebruik van geluidsgolven om realtime beelden van uw buik te creëren. Het kan de aanwezigheid van vrij vocht in de peritoneale holte detecteren en de diepte ervan meten.

- Computertomografie (CT)-scan:Een CT-scan maakt gebruik van röntgenfoto's om dwarsdoorsnedebeelden van de buik te genereren. Het kan helpen bij het visualiseren van ascites en eventuele daarmee samenhangende afwijkingen in de buikorganen.

3. Paracentese:

- In sommige gevallen kan de arts een procedure aanbevelen die paracentese wordt genoemd. Hierbij wordt een dunne naald in de buik geplaatst om een ​​monster van het peritoneale vocht op te nemen. De vloeistof kan vervolgens worden geanalyseerd om de kenmerken ervan te bepalen, zoals kleur, helderheid en eiwitniveaus, wat kan helpen bij het diagnosticeren van de onderliggende oorzaak van ascites.

4. Laboratoriumtests:

- Bloedonderzoek:Er kunnen verschillende bloedonderzoeken worden uitgevoerd om te controleren op aandoeningen die verband houden met ascites, zoals leverziekte, nierziekte of infecties.

- Vloeistofanalyse:De peritoneale vloeistof verkregen via paracentese kan worden geanalyseerd om de eiwit- en albumineniveaus, het aantal cellen en de aanwezigheid van infectie of ontsteking te bepalen.

Door lichamelijk onderzoek, beeldvormend onderzoek, paracentese en laboratoriumtests te combineren, kunnen artsen ascites nauwkeurig diagnosticeren en de onderliggende oorzaak ervan identificeren. Deze informatie is een leidraad voor de juiste behandeling en behandeling van de aandoening.