Het vermogen om ossificatie op een röntgenfoto zichtbaar te maken, hangt van verschillende factoren af, voornamelijk de dichtheid en mineralisatie van het zich ontwikkelende botweefsel.

Tijdens de vroege embryonale ontwikkeling bestaat het skelet voornamelijk uit kraakbeen. Kraakbeen is niet zichtbaar op röntgenfoto's omdat het geen significante hoeveelheden calcium en andere mineralen bevat die röntgenfoto's kunnen detecteren.

Ossificatie, of het proces van botvorming, begint wanneer mineralen, zoals calcium en fosfor, in het kraakbeensjabloon worden afgezet. Dit mineralisatieproces leidt tot de vorming van benige structuren die op röntgenfoto's kunnen worden gevisualiseerd.

Het tijdstip waarop ossificatie voor het eerst zichtbaar wordt op een röntgenfoto kan variëren, afhankelijk van het specifieke bot of gebied van het lichaam. Sommige botten, zoals de lange botten van de ledematen, beginnen te verstarren tijdens het foetale stadium, en hun ossificatiecentra zijn al in het tweede trimester van de zwangerschap op röntgenfoto's te zien.

Veel andere botten, waaronder die van de schedel, de wervelkolom en het bekken, ondergaan echter na de geboorte een verbening. Het verschijnen van ossificatiecentra op röntgenfoto's van deze botten vindt meestal plaats tijdens de kindertijd en de vroege kinderjaren.

Radiologen en kinderartsen gebruiken specifieke skeletonderzoeken om de timing en progressie van ossificatie bij kinderen te beoordelen. Bij deze onderzoeken worden röntgenfoto's gemaakt van verschillende lichaamsdelen op verschillende leeftijden om de normale ontwikkeling en het uiterlijk van ossificatiecentra te documenteren.

Als algemene regel wordt ossificatie voor het eerst zichtbaar op röntgenfoto's wanneer er voldoende mineralisatie in het zich ontwikkelende botweefsel aanwezig is om radiografisch contrast te creëren.