Tot op zekere hoogte wel. Beide zintuigen kunnen worden getraind om het verlies van de ander te compenseren. Mensen die blind zijn, ontwikkelen bijvoorbeeld vaak een verhoogd gehoor, en mensen die doof zijn, ontwikkelen vaak een verhoogd gezichtsvermogen. Dit komt omdat de hersenen het vermogen hebben zichzelf te reorganiseren en functies die normaal door het ene zintuig worden afgehandeld, aan het andere toe te wijzen. Dit proces wordt neurale plasticiteit genoemd en zorgt ervoor dat mensen die één zintuig hebben verloren, nog steeds kunnen functioneren en leren.

Hier zijn enkele specifieke voorbeelden van hoe zicht en gehoor kunnen worden gebruikt om het verlies van de ander te compenseren:

* Mensen die blind zijn, kunnen hun gehoor gebruiken om objecten en hun locatie te identificeren. Ze kunnen de verschillende geluiden leren herkennen die verschillende objecten maken, en ze kunnen deze geluiden gebruiken om te bepalen waar de objecten zich bevinden. Ze kunnen bijvoorbeeld het geluid van een automotor leren herkennen en aan de hand van dit geluid bepalen of de auto naar hen toe komt of van hen afgaat.

* Mensen die doof zijn, kunnen hun zicht gebruiken om spraak te interpreteren. Ze kunnen leren liplezen, wat het proces is waarbij spraak wordt begrepen door naar de mond en gezichtsuitdrukkingen van de persoon te kijken. Ze kunnen ook gebarentaal gebruiken, een beeldtaal die handgebaren en gezichtsuitdrukkingen gebruikt om te communiceren.

Natuurlijk kan geen enkel zintuig het verlies van een ander zintuig volledig compenseren. Mensen die blind of doof zijn, worden nog steeds met veel uitdagingen geconfronteerd en zijn vaak afhankelijk van hulpmiddelen en diensten om te kunnen functioneren. Neurale plasticiteit kan mensen die één zintuig zijn kwijtgeraakt echter helpen zich aan te passen en een deel van hun verloren vaardigheden terug te winnen.