Het diagnosticeren van dyspraxie omvat een multidisciplinaire aanpak die doorgaans een combinatie omvat van beoordelingen, observaties en evaluaties door beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, zoals ontwikkelingskinderartsen, ergotherapeuten, psychologen of neurologen. Hier zijn de belangrijkste stappen die betrokken zijn bij het diagnosticeren van dyspraxie:

1. Eerste evaluatie:

- Ouders of verzorgers kunnen hun zorgen over de motorische vaardigheden, coördinatie en leerproblemen van het kind kenbaar maken aan een kinderarts of eerstelijnszorgverlener.

2. Ontwikkelingsgeschiedenis:

- De beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg neemt een gedetailleerde ontwikkelingsgeschiedenis op, inclusief informatie over de motorische mijlpalen van het kind, de spraakontwikkeling, sociale interacties en eventuele ontwikkelingsproblemen.

3. Fysiek en neurologisch onderzoek:

- Er wordt een lichamelijk en neurologisch onderzoek uitgevoerd om eventuele onderliggende medische aandoeningen uit te sluiten die kunnen bijdragen aan de problemen van het kind.

4. Gestandaardiseerd testen:

- Er kunnen gestandaardiseerde ontwikkelingsbeoordelingen of tests worden afgenomen om de motorische vaardigheden, coördinatie, cognitieve vaardigheden en taalvaardigheden van het kind te evalueren. Deze tests helpen de sterke en zwakke punten van het kind te kwantificeren.

5. Beoordeling ergotherapie:

- Een ergotherapeut voert een uitgebreide beoordeling uit om de motorische vaardigheden, coördinatie, sensorische verwerking en zelfzorgvaardigheden van het kind te evalueren. De beoordeling omvat observaties van de prestaties van het kind bij verschillende taken en kan gestandaardiseerde beoordelingen omvatten die specifiek zijn voor motorische vaardigheden.

6. Psychologische en educatieve evaluatie:

- Een psycholoog of onderwijsspecialist kan beoordelingen uitvoeren om de cognitieve vaardigheden, leerproblemen en het emotionele welzijn van het kind te evalueren. Dit helpt bij het identificeren van eventuele bijkomende aandoeningen die van invloed kunnen zijn op de ontwikkeling van het kind.

7. Differentiële diagnose:

- Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg werken samen om andere aandoeningen met vergelijkbare symptomen uit te sluiten, zoals hersenverlamming, autismespectrumstoornis of ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).

8. Teambespreking en diagnose:

- Het team van professionals dat betrokken is bij de beoordeling van het kind komt bijeen om de bevindingen te bespreken, samen te werken aan een diagnose en een geïndividualiseerd interventieplan te ontwikkelen.

9. Betrokkenheid van ouders en kinderen:

- Ouders en het kind worden actief betrokken bij het diagnostisch proces. Hun inzichten en ervaringen dragen bij aan een juiste beoordeling.

10. Opvolging en monitoring:

- Regelmatige vervolgafspraken en voortdurende monitoring worden aanbevolen om de voortgang van het kind te volgen en het interventieplan indien nodig aan te passen.

Het is belangrijk op te merken dat het diagnostische proces voor dyspraxie kan variëren, afhankelijk van het gezondheidszorgsysteem, de leeftijd van het kind en de beschikbaarheid van specialisten. Vroegtijdige identificatie en diagnose zijn van cruciaal belang voor het bieden van passende interventies en ondersteuning om mensen met dyspraxie te helpen hun uitdagingen te overwinnen.