Het diagnosticeren van dyslexie kan een proces zijn dat uit meerdere stappen bestaat en waarbij meerdere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg betrokken kunnen zijn, zoals een kinderarts, een klinisch psycholoog of een logopedist. Er bestaat niet één enkele test om dyslexie definitief te diagnosticeren. In plaats daarvan vertrouwen artsen op een combinatie van methoden, waaronder:

Medische en familiegeschiedenis: De arts zal vragen stellen over de ontwikkelingsgeschiedenis van uw kind, inclusief eventuele zorgen die u heeft over zijn leesvaardigheid. Ze kunnen ook vragen naar uw familiegeschiedenis, omdat dyslexie vaak in gezinnen voorkomt.

Educatieve beoordeling: De arts kan de schoolgegevens van uw kind bekijken om te zoeken naar tekenen van dyslexie, zoals problemen met lezen, schrijven en spellen.

Cognitieve beoordeling: Uw kind kan cognitieve tests ondergaan om zijn intellectuele capaciteiten te beoordelen, inclusief zijn lees-, schrijf- en taalvaardigheid.

Observatie: De arts kan uw kind observeren bij het lezen, schrijven en spreken om te zoeken naar eventuele problemen die verband kunnen houden met dyslexie.

Als de arts vermoedt dat uw kind mogelijk dyslexie heeft, kunnen zij aanvullende tests aanbevelen, zoals:

Dyslexietesten: Een uitgebreide evaluatie door een logopedist of een psycholoog die gespecialiseerd is in dyslexie kan helpen bij het bepalen van de sterke en zwakke punten van de leesvaardigheid van uw kind.

Beeldvormende onderzoeken naar de hersenen: In sommige gevallen kunnen hersenscanstudies, zoals functionele magnetische resonantiebeeldvorming (fMRI), worden gebruikt om dyslexie te helpen diagnosticeren. Deze onderzoeken kunnen informatie opleveren over de hersenactiviteit die optreedt wanneer uw kind leest.

De diagnose dyslexie wordt over het algemeen gesteld wanneer de leesvaardigheid van een kind aanzienlijk lager is dan verwacht voor zijn leeftijd en intelligentieniveau, en andere factoren, zoals gehoorproblemen of problemen met het gezichtsvermogen, zijn uitgesloten.