Difterie wordt gediagnosticeerd op basis van klinische symptomen, laboratoriumtests en keelkweken. Hier is een overzicht van het diagnostische proces:

1. Klinische symptomen:

- Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg overwegen de diagnose difterie op basis van symptomen zoals keelpijn, slikproblemen, heesheid en een dik grijsachtig membraan dat de achterkant van de keel bedekt (pseudomembraan).

2. Keelcultuur:

- Er wordt een keeluitstrijkje genomen om een ​​monster secretie achter in de keel te verzamelen.

- Het monster wordt vervolgens naar een laboratorium gestuurd voor kweek en analyse.

3. Laboratoriumtests:

- De keelcultuur wordt geïncubeerd en onderzocht op de aanwezigheid van Corynebacterium diphtheriae, de bacterie die difterie veroorzaakt.

- Om de bacterie te identificeren wordt gebruik gemaakt van specifieke laboratoriumtests, zoals Gramkleuring en kweek.

4. Toxinetesten:

- Als C. diphtheriae in de keelkweek wordt aangetroffen, wordt verder onderzoek gedaan om vast te stellen of de bacterie het difterietoxine produceert.

- Dit gebeurt via een toxineneutralisatietest of polymerasekettingreactie (PCR) om het toxinegen te detecteren.

5. Aanvullende tests:

- In sommige gevallen kunnen aanvullende tests worden uitgevoerd, zoals:

- Bloedonderzoek om te controleren op antilichamen tegen het difterietoxine (serologie).

- Röntgenfoto van de thorax om de omvang van de infectie te beoordelen en complicaties zoals longontsteking op te sporen.

Het is belangrijk op te merken dat difterie kan worden verward met andere ziekten die vergelijkbare symptomen veroorzaken, zoals tonsillitis of keelontsteking. Daarom vereist een nauwkeurige diagnose een klinisch oordeel, laboratoriumtests en soms overleg met specialisten op het gebied van infectieziekten.