De exacte oorzaak van de ontwikkeling van lupus-anticoagulantia is niet volledig bekend, maar er wordt aangenomen dat verschillende factoren bijdragen aan de vorming ervan:

Disfunctie van het immuunsysteem:Bij personen met lupus-anticoagulans produceert het immuunsysteem ten onrechte antilichamen die zich richten op de natuurlijke anticoagulerende eiwitten van het lichaam, zoals fosfolipiden en eiwitten die betrokken zijn bij de stollingscascade. Deze antilichamen staan ​​bekend als antifosfolipide-antilichamen.

Genetische factoren:Genetische variaties in bepaalde genen die verband houden met het immuunsysteem en de bloedstolling zijn in verband gebracht met een verhoogd risico op het ontwikkelen van lupus-anticoagulans. Het meest betrokken gen is het HLA-DR4-gen.

Onderliggende aandoeningen:Lupus-anticoagulans wordt vaak geassocieerd met andere auto-immuunziekten, met name systemische lupus erythematosus (SLE). Het kan ook voorkomen in combinatie met andere aandoeningen, zoals infecties (bijv. Hepatitis C, HIV), bepaalde vormen van kanker, zwangerschapsgerelateerde complicaties en bepaalde medicijnen.

Geschiedenis van bloedstolsels:Personen met een persoonlijke of familiale voorgeschiedenis van bloedstolsels (trombose) hebben een grotere kans om lupus-anticoagulans te ontwikkelen.

Het is belangrijk op te merken dat de aanwezigheid van lupus-anticoagulans alleen niet noodzakelijkerwijs tot bloedstollingsproblemen leidt. Sommige personen die lupus-anticoagulantia gebruiken, kunnen asymptomatisch blijven, terwijl anderen recidiverende trombose of andere complicaties kunnen ervaren die verband houden met de onderliggende aandoening of daarmee samenhangende auto-immuunziekten.