De tijd die nodig is voor bevriezing kan variëren afhankelijk van verschillende factoren, waaronder het aangetaste lichaamsdeel, de ernst van de blootstelling, individuele variatie en omgevingscondities. Het tijdsverloop van bevriezing omvat echter over het algemeen verschillende fasen:

1. Bevroren kruid :Dit is het vroegste stadium waarin de huid koud, bleek en stevig aanvoelt. Het treft meestal de blootgestelde huid, zoals de neus, oren, wangen, vingers en tenen. De huid kan jeuken of tintelen.

2. Oppervlakkige bevriezing :In dit stadium wordt de huid hard, wit en gevoelloos door de vorming van ijskristallen. Er vormen zich ijskristallen in de oppervlakkige lagen van de huid en het onderliggende weefsel. Deze fase treedt doorgaans op binnen enkele minuten tot uren na voortdurende blootstelling aan koude temperaturen.

3. Diepe bevriezing :Als de blootstelling aanhoudt, dringt de bevriezing door naar diepere weefsellagen. De huid ziet er blauwgrijs, gevlekt en extreem koud uit. Het aangetaste weefsel wordt stevig en iemand kan hevige pijn ervaren. Deze fase kan zich over meerdere uren ontwikkelen.

4. Voltooi bevriezing :Dit is het ernstigste stadium, waarbij alle lagen van de huid en het onderliggende weefsel bevroren zijn. Het getroffen gebied wordt zwart en hard. De persoon kan alle gevoel en functie in het getroffen gebied verliezen. Deze fase duurt meestal enkele uren of dagen om zich te ontwikkelen en kan tot permanente weefselschade leiden.

Het is belangrijk op te merken dat de voortgang door deze fasen van persoon tot persoon en afhankelijk van de omgevingscondities kan variëren. Langdurige blootstelling aan koude temperaturen, vooral in delen van het lichaam met een hoog risico, kan binnen relatief korte tijd tot bevriezing leiden. Het zoeken van beschutting en het goed bedekken van de blootgestelde huid is van cruciaal belang om bevriezing en de daarmee samenhangende complicaties te voorkomen.