De bacillen bij lepromateuze lepra (LL-lepra) zijn relatief gemakkelijk te detecteren vanwege hun grote aantallen en aanwezigheid in verschillende weefsels en vloeistoffen, waaronder huidlaesies, lymfeklieren en neusafscheidingen. Dit maakt LL-lepra de meest besmettelijke vorm van de ziekte.

LL-lepra wordt gekenmerkt door wijdverspreide huidlaesies, die vaak worden omschreven als nodulair of diffuus. Deze laesies bevatten een groot aantal Mycobacterium leprae, de veroorzaker van lepra. De bacillen kunnen gemakkelijk worden gedetecteerd door middel van microscopie, inclusief Ziehl-Neelsen-kleuring, die vaak wordt gebruikt voor de diagnose van lepra.

Bij LL-lepra zijn de bacillen niet alleen aanwezig in de huidlaesies, maar ook in andere delen van het lichaam, zoals het neusslijmvlies en de lymfeklieren. Dit maakt meerdere monsterverzamelingslocaties mogelijk, waardoor de kans groter wordt dat de bacillen worden gedetecteerd en de diagnose eenvoudiger wordt.

De hoge bacillaire belasting bij LL-lepra maakt het ook beter overdraagbaar in vergelijking met andere vormen van lepra. Personen met LL-lepra scheiden een aanzienlijk aantal bacillen uit via huidlaesies en neusafscheidingen, waardoor het risico op overdracht op nauwe contacten toeneemt.

Het is echter belangrijk op te merken dat vroege detectie en snelle behandeling de verspreiding van LL-lepra kunnen helpen beheersen en de ontwikkeling van ernstige complicaties kunnen voorkomen. Vooruitgang in leprabestrijdingsprogramma’s en de beschikbaarheid van effectieve therapie met meerdere geneesmiddelen hebben de prevalentie van LL-lepra wereldwijd aanzienlijk verminderd.