Wanneer het hart van een persoon stopt en hij of zij aan een beademingsapparaat wordt geplaatst, vertrouwt zijn lichaam op de mechanische ondersteuning van het apparaat om te blijven ademen en zuurstof door het lichaam te laten circuleren. Terwijl het beademingsapparaat ze in leven houdt in de zin dat het essentiële functies vervult die het lichaam niet langer alleen kan doen, is de persoon niet echt ‘levend’ in de traditionele zin van het woord.

De hersenfunctie is cruciaal voor het leven, en wanneer het hart stopt, wordt de zuurstoftoevoer naar de hersenen afgesloten. Dit proces, bekend als hersendood, vindt doorgaans plaats binnen enkele minuten nadat het hart stopt met kloppen. Volgens medische en neurologische criteria is hersendood onomkeerbaar en betekent het de stopzetting van alle hersenactiviteit, inclusief bewustzijn, bewustzijn en het denkvermogen en mentale functies.

Ook al functioneren vitale organen mogelijk nog steeds met behulp van het beademingsapparaat, het individu wordt als juridisch en medisch overleden beschouwd. Hoewel iemand misschien aan de beademing ligt en zijn hart stilstaat, leeft hij dus niet echt ‘nog in leven’ in termen van bewuste ervaring of het vermogen om de hersenactiviteit te herstellen of te hervatten.