Pulsoximetrie is een niet-invasieve medische test die de zuurstofverzadiging van het bloed van een patiënt meet. Het werkt door een licht door de vinger of oorlel van een patiënt te laten schijnen en de hoeveelheid licht te meten die door het bloed wordt geabsorbeerd. De hoeveelheid licht die wordt geabsorbeerd hangt af van de hoeveelheid zuurstof in het bloed, en door de hoeveelheid geabsorbeerd licht te meten kan de zuurstofverzadiging worden berekend.

Het basisprincipe achter pulsoximetrie is dat zuurstofrijk bloed meer rood licht absorbeert dan infrarood licht, terwijl zuurstofarm bloed meer infrarood licht absorbeert dan rood licht. Een pulsoximeter maakt gebruik van twee lichtbronnen, één rood en één infrarood, die door de vinger of oorlel van een patiënt worden geschenen. Het licht dat door het weefsel gaat, wordt vervolgens gedetecteerd door een fotodiode, die het licht omzet in een elektrisch signaal. Dit elektrische signaal wordt vervolgens verwerkt door een microprocessor, die de zuurstofverzadiging berekent en op een scherm weergeeft.

Pulsoximetrie is een zeer eenvoudige en pijnloze procedure waarmee snel en eenvoudig de zuurstofsaturatie van een patiënt kan worden gemeten. Het wordt vaak gebruikt in ziekenhuizen, klinieken en andere medische instellingen, en kan ook thuis worden gebruikt door patiënten met bepaalde medische aandoeningen.