Hartmarkertests meten de niveaus van specifieke eiwitten of enzymen die in de bloedbaan vrijkomen wanneer de hartspier beschadigd is. Deze tests worden gebruikt om hartaandoeningen zoals een hartaanval, onstabiele angina pectoris en hartfalen te helpen diagnosticeren en controleren.

Hartmarkers kunnen ook worden gebruikt om de ernst van een hartaandoening te beoordelen en de progressie ervan in de loop van de tijd te volgen. In sommige gevallen kunnen hartmarkertests ook worden gebruikt om het risico op het ontwikkelen van een hartaandoening te voorspellen.

De meest voorkomende hartmarkers zijn:

* Troponine: Troponine is een eiwit dat in de hartspier wordt aangetroffen. Wanneer de hartspier beschadigd raakt, lekt troponine in de bloedbaan. Troponineniveaus beginnen doorgaans binnen een paar uur na een hartaanval te stijgen en kunnen tot enkele dagen hoog blijven.

* Creatinekinase (CK): CK is een enzym dat wordt aangetroffen in de hartspier en andere weefsels, zoals de hersenen en skeletspieren. Wanneer de hartspier beschadigd raakt, lekt CK in de bloedbaan. CK-waarden beginnen doorgaans binnen een paar uur na een hartaanval te stijgen en kunnen enkele dagen hoog blijven.

* Myoglobine: Myoglobine is een eiwit dat in de hartspier wordt aangetroffen. Wanneer de hartspier beschadigd raakt, lekt myoglobine in de bloedbaan. Het myoglobinegehalte begint doorgaans binnen een paar uur na een hartaanval te stijgen en kan binnen 24 uur weer normaal worden.

Hartmarkertests worden doorgaans uitgevoerd op een bloedmonster dat uit een ader in de arm wordt afgenomen. De resultaten van hartmarkertests zijn meestal binnen een paar uur beschikbaar.