Ventriculaire fibrillatie (VF) wordt doorgaans gediagnosticeerd met behulp van een elektrocardiogram (ECG) , een niet-invasieve test die de elektrische activiteit van het hart registreert. Bij sinusritme vertoont het ECG een consistent patroon van elektrische impulsen afkomstig van de sinoatriale knoop (SA-knoop), die zich in het rechter atrium bevindt. Wanneer VF optreedt, vertoont het ECG snelle en chaotische elektrische activiteit afkomstig van meerdere plaatsen in de ventrikels, wat leidt tot een onregelmatige en ineffectieve hartslag.

De belangrijkste kenmerken die tijdens VF op het ECG worden waargenomen, zijn onder meer:

1. Afwezigheid van georganiseerde QRS-complexen: De karakteristieke QRS-complexen, die ventriculaire contractie vertegenwoordigen, ontbreken bij VF.

2. Fibrillerende golven: VF wordt gekenmerkt door snelle, onregelmatige en ongeorganiseerde elektrische activiteit, resulterend in fibrillerende golven op het ECG. Deze golven hebben verschillende vormen, maten en duur, waardoor een chaotisch patroon ontstaat.

3. Afwezigheid van P-golven en duidelijke ST-segmenten: De P-golven (die atriale contractie vertegenwoordigen) en afzonderlijke ST-segmenten (die de periode tussen ventriculaire depolarisatie en repolarisatie vertegenwoordigen) zijn niet identificeerbaar in VF.

4. Beoordeel: De hartslag tijdens VF is doorgaans erg snel, variërend van 200 tot meer dan 300 slagen per minuut. Dit snelle en onregelmatige ritme is niet effectief bij het genereren van een betekenisvol hartminuutvolume.

Wanneer het ECG de karakteristieke bevindingen van VF laat zien, wordt dit het belangrijkste hulpmiddel voor het diagnosticeren van deze aritmie. Snelle herkenning en diagnose zijn van cruciaal belang, omdat VF als een medisch noodgeval wordt beschouwd en onmiddellijke defibrillatie vereist om een ​​normaal hartritme te herstellen.