Leerstoornis is een specifiek type neurologische ontwikkelingsstoornis waarbij problemen optreden bij het verwerven, begrijpen of gebruiken van gesproken of geschreven taal, zoals lezen, schrijven en spellen. Het beïnvloedt de manier waarop iemand informatie ontvangt, verwerkt en leert.

Dyslexie, dyscalculie, dysgrafie, stoornissen in de expressieve en receptieve taal en auditieve verwerkingsstoornissen zijn enkele van de specifieke leerstoornissen die mensen van alle leeftijden kunnen treffen en die naast andere aandoeningen kunnen voorkomen, zoals ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder).

Leerstoornissen zijn persistent en worden niet in de eerste plaats veroorzaakt door de intellectuele capaciteiten van het individu, zintuiglijke beperkingen of een gebrek aan motivatie of gelegenheid om te leren. In plaats daarvan zijn ze het resultaat van neurobiologische verschillen in de manier waarop de hersenen functioneren, vooral wat betreft de manier waarop ze informatie verwerken.

De diagnose van leerstoornissen impliceert vaak een evaluatie door professionals zoals psychologen of onderwijsdiagnostici om ze te onderscheiden van andere factoren die van invloed zouden kunnen zijn op academische problemen.

Leerstoornissen kunnen van invloed zijn op de onderwijs-, sociale en beroepsprestaties van een individu als er niet wordt voorzien in passende interventies en ondersteuning. Vroegtijdige identificatie, gespecialiseerde instructie, ondersteunende technologie en strategieën om voort te bouwen op iemands sterke punten en tegelijkertijd tegemoet te komen aan hun uitdagingen kunnen de effecten van leerproblemen helpen verzachten.