Weigering :

In de context van verslaving verwijst ontkenning naar de weigering van de persoon om de ernst van zijn middelengebruik en de negatieve gevolgen ervan te erkennen. Het is een vorm van verdedigingsmechanisme waarmee de persoon de confrontatie met de realiteit van zijn verslaving en de noodzaak van behandeling kan vermijden. Ontkenning kan zich op verschillende manieren manifesteren:

- Minimalisatie :Het bagatelliseren van de omvang of frequentie van middelengebruik, en het rationaliseren ervan als recreatief of onschadelijk.

- Anderen de schuld geven :Het toeschrijven van de problemen veroorzaakt door verslaving aan externe factoren, zoals het gedrag of de omstandigheden van anderen.

- Rationalisatie :Excuses verzinnen of rechtvaardigingen vinden voor voortgezet middelengebruik, waarbij de nadruk vaak ligt op de positieve aspecten terwijl de negatieve worden genegeerd.

- Isolatie :Zich terugtrekken uit vrienden, familie en sociale activiteiten om confrontaties over middelengebruik te vermijden.

- Projectie :Anderen de schuld geven van het eigen middelengebruik, of negatieve gevoelens of gedragingen op anderen projecteren.

- Vermijding :Het vermijden van situaties of discussies die de aandacht kunnen vestigen op middelengebruik of de gevolgen ervan.

Ontkenning is een veelvoorkomend obstakel bij de verslavingszorg, omdat het mensen ervan kan weerhouden de behoefte aan hulp te onderkennen en stappen in de richting van herstel te ondernemen. Het kan ook hun vermogen belemmeren om inzicht te krijgen in hun verslaving en de impact die deze heeft op hun leven. Het overwinnen van ontkenning is vaak een essentiële eerste stap op het hersteltraject.