Spraak- en taalstoornissen wordt gedefinieerd als een communicatieverschil dat van invloed is op het vermogen van een kind om te begrijpen wat er tegen hem of haar wordt gezegd (receptieve taal) of om uit te drukken wat hij of zij wil zeggen (expressieve taal), of beide. Een kind met een spraak- en taalstoornis kan bijvoorbeeld moeite hebben met het maken van bepaalde geluiden, het correct gebruiken van woorden of het samenvoegen van woorden tot zinnen. Hij of zij kan ook moeite hebben om te begrijpen wat anderen tegen hem of haar zeggen.

Spraak- en taalstoornissen kunnen variëren van mild tot ernstig, en kunnen worden veroorzaakt door een verscheidenheid aan factoren, waaronder genetische aandoeningen, hersenbeschadiging en omgevingsfactoren zoals blootstelling aan lood of andere gifstoffen.

Spraak- en taalstoornissen kunnen een aanzienlijke impact hebben op de ontwikkeling van een kind, omdat ze het voor hem of haar moeilijk kunnen maken om te leren en deel te nemen aan sociale activiteiten. Vroegtijdige diagnose en interventie zijn essentieel voor kinderen met spraak- en taalproblemen, omdat ze kunnen helpen hun communicatieve vaardigheden te verbeteren en de impact van hun beperking op hun ontwikkeling te verminderen.