Röntgenfoto's zijn zeer nuttig bij het diagnosticeren van fracturen, omdat ze duidelijke beelden van de botten opleveren en zelfs kleine breuken of haarscheurtjes aan het licht kunnen brengen. Wanneer er een röntgenfoto wordt gemaakt, zendt het röntgenapparaat een gecontroleerde hoeveelheid straling uit, die door het lichaam gaat en in wisselwerking staat met verschillende weefsels en structuren. Botten zijn dichter dan zachte weefsels en absorberen meer röntgenstraling, waardoor minder straling de detector bereikt. Hierdoor ontstaat een beeld waarbij botten wit of lichtgrijs lijken, terwijl zachtere weefsels, zoals spieren, donkerder lijken.

Door de röntgenbeelden te analyseren, kunnen radiologen fracturen, de locatie ervan, de omvang van de schade en eventuele botfragmenten die mogelijk zijn verplaatst, identificeren. Als er een breuk aanwezig is, zal deze op de röntgenfoto doorgaans verschijnen als een breuk of discontinuïteit in de normale structuur van het bot. Dit maakt een nauwkeurige diagnose en een goede behandelplanning mogelijk.

Verstuikingen zijn daarentegen verwondingen waarbij ligamenten betrokken zijn, dit zijn taaie, vezelige weefselbanden die botten met elkaar verbinden. Ligamenten zijn niet duidelijk zichtbaar op röntgenfoto's omdat ze een vergelijkbare dichtheid hebben als zachte weefsels en röntgenfoto's niet zo effectief blokkeren als botten. Hierdoor zijn verstuikingen niet zichtbaar op röntgenfoto’s.

Het diagnosticeren van verstuikingen omvat meestal een lichamelijk onderzoek door een arts, die symptomen zoals pijn, zwelling, blauwe plekken en gevoeligheid zal beoordelen. Andere beeldvormingstechnieken, zoals MRI (Magnetic Resonance Imaging), kunnen worden gebruikt om een ​​verstuiking te bevestigen en de omvang van het ligamentische letsel te visualiseren, omdat MRI's gedetailleerde beelden van zachte weefsels kunnen opleveren.