Bloedhumor was een theorie die populair was in de medische praktijk van de antieke wereld en gedurende de middeleeuwen. Het was gebaseerd op het concept van vier lichaamsvochten:bloed, slijm, gele gal en zwarte gal. Elke humor werd geassocieerd met bepaalde kwaliteiten en kenmerken, en men geloofde dat onevenwichtigheden in de lichaamsvochten ziekte veroorzaakten.

Bloed was een van de vier lichaamsvochten en werd geassocieerd met het element lucht en de kwaliteit van warmte. Men dacht dat bloed in de lever werd geproduceerd en dat het verantwoordelijk was voor de vitale functies van het lichaam, zoals bloedsomloop, ademhaling en groei. Men dacht dat een teveel aan bloed aandoeningen zoals koorts, ontsteking en bloeding veroorzaakte. Men dacht dat een tekort aan bloed aandoeningen veroorzaakte zoals bloedarmoede, zwakte en vermoeidheid.

Bloedhumor werd gebruikt om ziekten te diagnosticeren en te behandelen door de niveaus van de vier lichaamsvochten in het lichaam te manipuleren. Behandelingen omvatten aderlaten, zuiveren en veranderingen in het dieet. Bij aderlaten werd bloed uit het lichaam verwijderd, terwijl bij zuiveren andere lichaamsvloeistoffen, zoals slijm en gal, werden verwijderd. Dieetveranderingen omvatten het aanpassen van het dieet om de niveaus van de lichaamsvochten in het lichaam te verhogen of te verlagen.

Bloedhumor was een complex geneeskundig systeem dat eeuwenlang werd gebruikt om een ​​breed scala aan ziekten te behandelen. Het werd uiteindelijk vervangen door de moderne geneeskunde, maar de invloed ervan is nog steeds zichtbaar in moderne medische praktijken, zoals het gebruik van bloedonderzoek en vloeistofvervangende therapieën.