Aderlating was eeuwenlang een gangbare praktijk in de geneeskunde en was gebaseerd op de overtuiging dat ziekte werd veroorzaakt door een onbalans van de vier lichaamsvochten:bloed, slijm, gele gal en zwarte gal. Volgens deze theorie kan een teveel aan bloed leiden tot een verscheidenheid aan gezondheidsproblemen, waaronder koorts, ontstekingen en pijn. Door bloed uit het lichaam te verwijderen, dacht men dat de onbalans gecorrigeerd kon worden en de ziekte genezen kon worden.

De praktijk van aderlating dateert uit het oude Griekenland en Egypte, en werd tot de 19e eeuw op grote schaal in Europa beoefend. Het werd vaak gebruikt om verschillende aandoeningen te behandelen, waaronder hoofdpijn, koorts en zelfs psychische aandoeningen. In sommige gevallen werd aderlating zelfs gebruikt als preventieve maatregel, om een ​​goede gezondheid te behouden en ziekte te voorkomen.

Er werden een aantal verschillende methoden gebruikt voor aderlating, waaronder venesectie, leeching en cupping. Venesectie was de meest gebruikelijke methode en hield in dat een ader in de arm of het been werd doorgesneden en het bloed eruit liet stromen. Bloedzuigers werden ook gebruikt om bloed af te nemen, en werden op de huid aangebracht en mochten bloed zuigen totdat ze vol waren. Bij cupping werden verwarmde cups op de huid geplaatst, waardoor een vacuüm ontstond dat bloed naar de oppervlakte trok.

Hoewel aderlating ooit een gangbare praktijk was, wordt nu erkend dat het ineffectief en schadelijk is. In feite kan aderlating sommige medische aandoeningen zelfs verergeren en tot ernstige complicaties leiden, zoals bloedarmoede, infectie en zelfs de dood. Tegenwoordig wordt aderlating alleen in zeer zeldzame gevallen gebruikt, bijvoorbeeld wanneer iemand te veel ijzer in zijn bloed heeft.