Er zijn verschillende manieren waarop moleculen de bloedvaten kunnen binnendringen:

1. Eenvoudige verspreiding: Dit is de meest gebruikelijke manier waarop kleine, in vet oplosbare moleculen de bloedvaten binnendringen. In vet oplosbare moleculen kunnen gemakkelijk door de fosfolipidedubbellaag van celmembranen gaan, inclusief de membranen van endotheelcellen van bloedvaten. Eenvoudige diffusie vindt plaats langs een concentratiegradiënt, van een gebied met een hogere concentratie naar een gebied met een lagere concentratie.

2. Gefaciliteerde verspreiding: Dit proces omvat het gebruik van membraantransporteiwitten om moleculen door celmembranen te verplaatsen. Gefaciliteerde diffusie is ook concentratieafhankelijk, maar is efficiënter dan eenvoudige diffusie en maakt het transport mogelijk van grotere, hydrofiele moleculen die niet gemakkelijk door de lipidedubbellaag kunnen diffunderen.

3. Actief transport: Dit proces vereist energie in de vorm van ATP om moleculen tegen een concentratiegradiënt door celmembranen te bewegen. Actief transport wordt gebruikt om moleculen van een gebied met een lagere concentratie naar een gebied met een hogere concentratie te verplaatsen.

4. Endocytose: Dit proces omvat de verzwelging van extracellulair materiaal door een celmembraan, waardoor een blaasje ontstaat dat vervolgens naar de cel wordt getransporteerd. Endocytose kan worden onderverdeeld in drie hoofdtypen:fagocytose (opname van vaste deeltjes), pinocytose (opname van vloeistof) en receptor-gemedieerde endocytose (opname van specifieke moleculen die zich binden aan receptoren op het celoppervlak).

5. Exocytose: Dit proces is het omgekeerde van endocytose en omvat het vrijkomen van materiaal uit een cel door de fusie van een blaasje met het celmembraan. Exocytose wordt gebruikt om hormonen, enzymen en andere moleculen uit cellen af ​​te scheiden.

Het type proces waarmee een molecuul een bloedvat binnendringt, hangt af van de grootte, polariteit en lading van het molecuul, evenals van de concentratiegradiënt en de aanwezigheid van specifieke transporteiwitten of receptoren op het celoppervlak.