Een normale foetale hemoglobinetest heeft doorgaans de volgende kenmerken:

Hemoglobine F (HbF)-niveaus: Bij pasgeborenen is het HbF-niveau gewoonlijk hoog, variërend tussen 50% en 90% van het totale hemoglobine. Dit komt omdat foetaal hemoglobine het overheersende hemoglobine is tijdens de ontwikkeling van de foetus.

Daling in HbF-niveaus: Na de geboorte nemen de HbF-waarden geleidelijk af naarmate de productie van hemoglobine bij volwassenen (hemoglobine A of HbA) toeneemt. Op de leeftijd van 6 maanden daalt het HbF-niveau doorgaans onder de 1% van het totale hemoglobine.

Afwezigheid van HbF bij volwassenen: Bij gezonde volwassenen is foetaal hemoglobine meestal niet detecteerbaar of is het in zeer lage concentraties aanwezig (<1%).

Verhoogde HbF-waarden onder bepaalde omstandigheden: Verhoogde niveaus van HbF bij volwassenen kunnen worden gezien bij bepaalde genetische aandoeningen, zoals bèta-thalassemie en sikkelcelziekte, waarbij de productie van hemoglobine bij volwassenen verstoord is. Verhoogde HbF kan ook worden waargenomen bij aandoeningen zoals erfelijke persistentie van foetaal hemoglobine (HPFH), waarbij de overgang van foetale naar volwassen hemoglobineproductie wordt vertraagd.

Het is belangrijk op te merken dat de normale waarden voor het hemoglobinegehalte van de foetus enigszins kunnen variëren, afhankelijk van het specifieke laboratorium dat de test uitvoert. De interpretatie van de resultaten moet altijd plaatsvinden in de context van de klinische geschiedenis, het lichamelijk onderzoek en andere relevante laboratoriumbevindingen van de individuele patiënt.