Foetale hemoglobine (HbF) is de belangrijkste hemoglobinecomponent bij menselijke foetussen en pasgeborenen en is verantwoordelijk voor 50%-90% van de normale hemoglobine.

- De synthese begint na ongeveer zes weken zwangerschap en blijft de dominante vorm van hemoglobine tot de geboorte, waarna het geleidelijk wordt vervangen door volwassen hemoglobine (HbA).

Structuur:

- HbF is een tetrameer dat bestaat uit twee alfa-globineketens (α2) en twee gamma-globineketens (γ2).

- Dit verschilt van volwassen hemoglobine (HbA), dat bestaat uit twee alfa-globineketens en twee beta-globineketens (α2β2).

Functie:

- HbF heeft een hogere affiniteit voor zuurstof dan HbA, waardoor het zuurstof efficiënt van de placenta naar de foetus in de baarmoeder kan transporteren.

- De verhoogde zuurstofaffiniteit van HbF wordt toegeschreven aan de aanwezigheid van gamma-globineketens, die een hogere affiniteit voor zuurstof hebben dan beta-globineketens.

Klinische betekenis:

- Bij bepaalde personen kunnen verhoogde HbF-waarden na de geboorte aanhouden, een aandoening die bekend staat als erfelijke persistentie van foetaal hemoglobine (HPFH).

- HPFH is meestal goedaardig, maar kan soms gepaard gaan met een verhoogde gevoeligheid voor bepaalde bloedaandoeningen.

Medisch gebruik:

- HbF heeft therapeutische toepassingen bij bepaalde medische aandoeningen, waaronder sikkelcelanemie en bèta-thalassemie.

- Bij deze aandoeningen veroorzaakt abnormaal gestructureerd hemoglobine (HbS bij sikkelcelanemie en verminderde β-globineproductie bij bèta-thalassemie) afwijkingen in de rode bloedcellen en kan leiden tot complicaties zoals bloedarmoede, pijncrises en orgaanschade.

- Het lichaam voorzien van HbF kan sommige van deze complicaties helpen verlichten en de algehele gezondheid van personen met deze aandoeningen verbeteren.