De Zwarte Dood had een diepgaande en verwoestende impact op de lijfeigenen. Lijfeigenen waren aan het land gebonden en verplicht om voor de landheer te werken. De Zwarte Dood doodde echter miljoenen mensen, waardoor er een ernstig tekort aan arbeidskrachten ontstond. Dit gaf lijfeigenen meer onderhandelingsmacht en stelde velen van hen in staat betere voorwaarden voor lijfeigenschap te onderhandelen of zelfs helemaal aan de lijfeigenschap te ontsnappen.

De meest voor de hand liggende impact was de vermindering van hun aantal, aangezien de pest naar schatting 30-50% van de bevolking van Europa doodde. Dit leidde tot een tekort aan arbeiders, wat op zijn beurt leidde tot een stijging van de lonen en verbeterde arbeidsomstandigheden voor de lijfeigenen die het overleefden.

In sommige gevallen konden lijfeigenen met hun heren onderhandelen over betere servicevoorwaarden, zoals lagere huurprijzen of meer vrije tijd.

Naast de economische gevolgen van de Zwarte Dood had de pest ook een diepgaande impact op de sociale structuur van Europa. De dood van zoveel mensen leidde tot een ineenstorting van de traditionele sociale orde en een toename van de sociale mobiliteit. Lijfeigenen konden van het ene landhuis naar het andere verhuizen, en sommigen konden zelfs vrije mannen worden.

In de nasleep van de Zwarte Dood konden veel lijfeigenen hun leven verbeteren en sommigen slaagden er zelfs in om helemaal aan de lijfeigenschap te ontsnappen. De pest had echter ook een negatieve impact op de lijfeigenen, aangezien deze resulteerde in hogere belastingen, een daling van de levensstandaard en een algemene achteruitgang van de status van lijfeigenen.

De Zwarte Dood had een diepgaande impact op de lijfeigenen, zowel economisch als sociaal. De pest bracht veranderingen teweeg die uiteindelijk leidden tot het einde van de lijfeigenschap en de opkomst van een vrijere en mobielere boerenstand.