Astma is een eeuwenoude ziekte, waarvan er aanwijzingen zijn dat deze al minstens sinds 400 voor Christus bestaat, en misschien zelfs al eerder. De eerste documentatie over astma dateert uit de geschriften van de Griekse arts Hippocrates, van wie wordt gezegd dat hij de term ‘astma’ heeft bedacht, afgeleid van het Griekse woord voor ‘piepende ademhaling’. Hippocrates beschreef de aandoening als een "luidruchtige ademhaling" en identificeerde enkele van de symptomen die verband houden met astma, zoals hoesten en piepende ademhaling.

Hoewel de beschrijvingen van Hippocrates rudimentair waren, legden ze de basis voor ons huidige begrip van astma. Door de eeuwen heen breidde de kennis over astma zich geleidelijk uit, met bijdragen van artsen als Galenus in de 2e eeuw na Christus en Avicenna in de 10e eeuw na Christus.

Tijdens de Renaissance en de Verlichting werden belangrijke vorderingen gemaakt in het begrijpen van de pathofysiologie van astma en de rol van de bronchiën. In de 19e eeuw begonnen wetenschappers onderzoek te doen naar de rol van allergenen en irriterende stoffen bij het veroorzaken van astma-aanvallen, en werden behandelingen zoals inhalatoren en orale medicatie ontwikkeld.

In de 20e eeuw bleven het onderzoek en de behandeling van astma aanzienlijk verbeteren, wat leidde tot nieuwe medicijnen, diagnostische technieken en strategieën voor de controle van astma. Tegenwoordig is astma een veel voorkomende aandoening die mensen over de hele wereld treft, maar vooruitgang in de behandeling ervan heeft ervoor gezorgd dat mensen ondanks de aandoening een relatief normaal leven kunnen leiden.