Triggerwaarschuwing:dit verhaal bevat een discussie over eetstoornissen en kan voor sommige lezers triggerend zijn.

De 16-jarige Sarah staarde naar zichzelf in de spiegel, haar ogen werden groot van afgrijzen. Haar huid was bleek en trekkerig, haar jukbeenderen staken naar voren en haar eens zo heldere ogen waren nu dof en levenloos. Ze was de afgelopen maanden zoveel afgevallen dat ze op een lopend skelet leek.

Sara had anorexia. Ze kampte al jaren met de eetstoornis, maar de laatste tijd waren de zaken erger geworden. Ze was bijna helemaal gestopt met eten en ze woog nu nog maar 35 kilo. Haar hart klopte en ze was voortdurend duizelig. Ze wist dat ze de dood nabij was, maar ze kon niet stoppen.

Op een dag zakte Sarah in elkaar in haar slaapkamer. Haar ouders brachten haar met spoed naar het ziekenhuis, waar bij haar ernstige ondervoeding en uitdroging werd vastgesteld. Ze werd opgenomen op de intensive care, waar ze intraveneus vocht en voedingsstoffen kreeg.

Sarah bracht de volgende weken door in het ziekenhuis, vechtend voor haar leven. Ze werd voortdurend in de gaten gehouden en kreeg intensieve therapie om haar te helpen haar eetstoornis te overwinnen. Langzaam maar zeker begon ze beter te worden. Ze begon weer te eten en ze kwam een ​​deel van het gewicht dat ze was kwijtgeraakt weer terug. Haar hartslag vertraagde en haar duizeligheid verdween.

Na een paar maanden werd Sarah ontslagen uit het ziekenhuis. Ze was nog steeds zwak, maar ze was vastbesloten om volledig te herstellen. Ze bleef therapie volgen en werkte hard om weer op krachten te komen. Langzaam maar zeker begon ze zich weer zichzelf te voelen.

Sarah's verhaal herinnert ons aan de gevaren van eetstoornissen. Anorexia is een ernstige ziekte die dodelijk kan zijn als deze niet wordt behandeld. Als jij of iemand die je kent een eetstoornis heeft, zoek dan hulp. Er zijn veel middelen beschikbaar om mensen met een eetstoornis te helpen herstellen, en het is mogelijk om beter te worden.