Het nuclide dat wordt gebruikt om schildklieraandoeningen te diagnosticeren en te onderzoeken is radioactief jodium-131 ​​($^{131}$I). Het is een gammastraler met een halfwaardetijd van 8,02 dagen, waardoor hij geschikt is voor zowel diagnostische als therapeutische doeleinden.

Belangrijke punten over het gebruik van $^{131}$I in onderzoeken naar de schildklier:

Diagnostisch gebruik (schildklierscannen)

- $^{131}$I wordt vaak gebruikt bij schildklierscanprocedures, waarmee de structuur en functie van de schildklier kan worden gevisualiseerd en beoordeeld.

- Er wordt een kleine hoeveelheid $^{131}$I aan de patiënt toegediend.

- De schildklier absorbeert selectief jodium, waardoor de radioactieve isotoop wordt geconcentreerd.

- Gammastraling uitgezonden door $^{131}$I wordt gedetecteerd met behulp van gespecialiseerde gammacamera's of scanners, waardoor beelden (scintigrammen) worden gegenereerd die de grootte, vorm en activiteit van de schildklier weergeven.

- Schildklierscans kunnen afwijkingen identificeren zoals knobbeltjes, struma of gebieden met overmatige of onvoldoende jodiumopname.

Behandeling van hyperthyreoïdie

- In gevallen van hyperthyreoïdie, waarbij de schildklier overactief is en overmatige schildklierhormonen produceert, kan $^{131}$I als therapeutisch middel worden gebruikt.

- Een hogere dosis $^{131}$I wordt oraal toegediend.

- Het geconcentreerde jodium in de schildklier zendt straling uit die de schildkliercellen vernietigt, waardoor de overproductie van schildklierhormonen afneemt en uiteindelijk leidt tot een beter gecontroleerde schildklierfunctie.

Het is belangrijk op te merken dat het gebruik van radioactief jodium zorgvuldig moet worden beheerd door beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg om te zorgen voor de juiste dosering en monitoring van patiënten die schildklieronderzoek of -behandeling ondergaan.