Filmgamma in IMRT-dosimetrie verwijst naar de evaluatie van de mate van overeenstemming tussen de gemeten dosisverdeling in een filmdosimetriesysteem en de geplande dosisverdeling gegenereerd door het behandelplanningssysteem (TPS). Het is een kritische parameter die wordt gebruikt om de nauwkeurigheid van de IMRT-dosistoediening te beoordelen.

Bij IMRT worden meerdere stralingsbundels gevormd en gemoduleerd om zich aan te passen aan het doelvolume, terwijl de dosis voor gezonde weefsels wordt geminimaliseerd. De geplande dosisverdeling wordt zorgvuldig ontworpen om het gewenste dosisrecept te bereiken. Om de nauwkeurigheid van de toegediende dosis te verifiëren, wordt vaak filmdosimetrie gebruikt.

Filmdosimetrie omvat het gebruik van radiochrome films, die van kleur veranderen bij blootstelling aan straling. De belichte films worden vervolgens gescand en geanalyseerd met behulp van gespecialiseerde software om de gemeten dosisverdeling te verkrijgen. De vergelijking tussen de gemeten dosisverdeling en de geplande dosisverdeling wordt uitgevoerd met behulp van gamma-analyse.

Gamma-analyse omvat het berekenen van de gamma-index (γ) voor elk punt in de gemeten dosisverdeling. De gamma-index is een maatstaf voor de gecombineerde afwijking van een gemeten dosispunt ten opzichte van het overeenkomstige geplande dosispunt in termen van dosisverschil (ΔD) en afstand tot overeenstemming (DTA).

De gamma-evaluatiecriteria definiëren de aanvaardbare limieten voor zowel ΔD als DTA. Doorgaans wordt een gammawaarde van 1 of minder als acceptabel beschouwd, wat aangeeft dat de gemeten dosis binnen de gespecificeerde tolerantie van de geplande dosis ligt. Hogere gammawaarden duiden op grotere afwijkingen tussen de gemeten en geplande dosisverdelingen.

Door het filmgamma in IMRT-dosimetrie te evalueren, kunnen natuurkundigen de nauwkeurigheid van de dosistoediening beoordelen en eventuele fouten in het behandelplan of het toedieningsproces identificeren. Dit helpt ervoor te zorgen dat patiënten de beoogde dosisverdeling krijgen, waardoor het risico op onder- of overdosering van kritische structuren wordt geminimaliseerd.