Dalkoorts wordt doorgaans gediagnosticeerd met een of meer van de volgende tests:

1. Serologische tests:

- Immunodiffusie (ID) test:detecteert antilichamen tegen Coccidioides immitis in het bloed. Een positieve ID-test duidt op een huidige of vroegere infectie.

- Complementfixatietest (CF):meet het niveau van antilichamen die zich binden aan complementeiwitten en deze activeren. Stijgende CF-titers in de loop van de tijd wijzen op een actieve infectie.

- Enzym-immunoassay (EIA) en chemiluminescentie-immunoassay (CLIA):Deze tests detecteren antilichamen die specifiek zijn voor C. immitis.

2. Huidtesten:

- Coccidioïdine-huidtest:hierbij wordt een kleine hoeveelheid coccidioïdine, een eiwit afkomstig van C. immitis, in de huid geïnjecteerd. Een positieve reactie, gekenmerkt door een verhoogd, verhard gebied op de injectieplaats, duidt op eerdere blootstelling aan de schimmel.

3. Cultuur:

- Monsters van respiratoire secreties, weefsels of lichaamsvloeistoffen worden verzameld en in een laboratorium geïncubeerd om C. immitis te laten groeien. Een positieve kweek bevestigt de aanwezigheid van een actieve infectie.

4. Moleculaire tests:

- Polymerasekettingreactie (PCR):detecteert het DNA van C. immitis in klinische monsters. PCR kan op verschillende monsters worden gebruikt, waaronder bloed-, sputum- of weefselbiopten.

De specifieke tests die door een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg worden besteld, kunnen variëren afhankelijk van de symptomen van de patiënt, risicofactoren en de beschikbaarheid van diagnostische middelen. In sommige gevallen kan een combinatie van tests worden gebruikt om een ​​definitieve diagnose van dalkoorts te stellen.